Σε χρυσόβουλο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Άνδρονίκου Γ` Παλαιολόγου το 1336, αναγράφεται η Ι. Μ Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γαρδικίου, ως ” ..η μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου οίς τό Ααπροπόταμον..”, ανήκουσα είς την έπισκοπή Σταγών. Από τα Βυζαντινά αρχεία αλλά και προφορικές περιγραφές γηραιότερων, τεκμαίρεται ότι στο παρελθόν το μοναστήρι ήκμαζε και μάλιστα πριν το 13ο αιώνα.
Πολύ αργότερα και συγκεκριμένα το 1830, ανοικοδομείται στη σημερινή της θέση η μονή (παλαιομονάστηρο) από το Γαρδικιώτη ιερομόναχο Δαμασκηνό και τον αδερφό του Χαράλαμπο.
Διακοσμήθηκε το 1842 από από τους αγιογράφους Αναγνώστη από το χωριό Πλέσια(παλιά ονομασία) Ιωαννίνων.
Τελευταία ανακαίνιση της μονής έγινε το 1892 και ο τελευταίος μοναχός ήταν ο Ιωάσαφ Τσουγιάννης που εκοιμήθη το 1996.
Πανηγυρίζει στα ενιάμερα της Παναγίας(24 Αυγούστου) και στη μονή συρρέουν από τη παραμονή, προσκυνητές από τα γύρω χωριά(Τζούρτζια – Αγ. Παρασκευή, Παλαιοχώρι, Μηλιά και φυσικά Γαρδίκι).
Το Mοναστήρι σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και αφημένο στη μοίρα του, αφού οι αρμόδιες υπηρεσίες ανακαινίζουν άλλες νεότερες Mονές και ασήμαντους ιστορικά Nαούς.
Ακόμη και η οδική πρόσβαση, παραμένει όπως πριν μισό αιώνα, παρ΄ότι κάτω από το Mοναστήρι διέρχεται η υποτίθεται Εθνική Οδός Τρικάλων – Άρτας.
Αν δεν υπήρχαν στο παρελθόν δωρεές Γαρδικιωτών, σίγουρα θα είχε τη μοίρα του του ιστορικού Μύλου του χωριού(Moara al Gârdești) στον Μουτσιαρίτη ποταμό.
