Οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής έχουν φτάσει να θεωρούνται κρίσιμες και απειλητικές για την πολιτική σταθερότητα και ομαλότητα. Αρκούν τέτοιες εκδηλώσεις για να πέσει η κυβέρνηση ή μήπως είναι μία καλή αφορμή για να ξυπνήσει;
Τι είναι αυτό που έχει καταστήσει το προγραμματισμένο συλλαλητήριο της ερχόμενης Παρασκευής πολιτικό ορόσημο; Μάλλον σύνθετη είναι η απάντηση, πάντως δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπου μία συγκέντρωση να θεωρείται τόσο κρίσιμη και καθοριστική.
Το γεγονός ότι δύο χρόνια μετά το δυστύχημα στα Τέμπη δεν υπάρχουν απαντήσεις και τελικές εξηγήσεις για όλα όσα συζητούνται έκτοτε, είναι ένας από τους λόγους αυτού του συλλαλητηρίου· ή μάλλον ο βασικός. Από εκεί κι έπειτα, υπάρχουν άλλες παράμετροι, τις οποίες (άγνωστο γιατί) και η ίδια η κυβέρνηση αρνείται να δει κατάματα. Δεν αγαπούν όλοι οι Ελληνες τον Μητσοτάκη, ούτε θαυμάζουν τις επιλογές του, υπάρχουν πολλοί που έχουν άλλα αισθήματα και διαφορετικές απόψεις.
Αυτό που κραυγάζει με αρκετά ενοχλητικό τρόπο ο Αδωνης Γεωργιάδης, δεν θα έπρεπε να είναι καν ζήτημα. Προφανώς, το συλλαλητήριο είναι (και) μια αντικυβερνητική διαδήλωση. Προφανέστερα, τα Τέμπη είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους θα συγκεντρωθεί το πλήθος στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες της χώρας. Και θα έπρεπε να είναι κατανοητό, από την κυβέρνηση, ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι. Τίποτε από αυτά δεν θα έπρεπε να θεωρείται περίεργο.
Στον έκτο χρόνο καμία κυβέρνηση δεν είναι δημοφιλής και πάντως, οφείλει κάποιος να έχει την στοιχειώδη συναίσθηση ότι η χώρα δεν έχει μετατραπεί σε Ελβετία και ότι οι εκκρεμότητες γίνονται σιγά σιγά πολλές. Τα Τέμπη έρχονται και προστίθενται σε αυτές και δεν είναι και ασήμαντη υπόθεση. Το θέμα είναι για ποιο λόγο έχει προκληθεί αυτός ο πανικός και αυτή η αίσθηση, ότι το συλλαλητήριο της Παρασκευής είναι κάτι σαν «η ώρα της κρίσης» για την κυβέρνηση και ότι, λίγο-πολύ, από Δευτέρα ο Μητσοτάκης θα πρέπει να τα μαζεύει από το Μαξίμου. Αυτό που αρνούνται να δουν στο στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον είναι ότι όλο αυτό το έχουν επιτύχει μόνοι τους. Με διαδοχικά λάθη στρατηγικής και τακτικής, τα οποία οφείλονται κατά βάση στην έλλειψη ενός πραγματικού και αποτελεσματικού συντονιστικού κέντρου στο Μαξίμου. Το ότι διάφοροι και διάφορες θα επιχειρούσαν να καπηλευτούν και πολιτικά τα Τέμπη, έπρεπε να είναι περισσότερο από αναμενόμενο.
Αναμενόμενο θα έπρεπε να είναι και ότι γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Θα ήταν περίεργο να μην γίνονται, όσο και αν κάνουν έξαλλο τον υπουργό Υγείας. Τι θα ακολουθήσει λοιπόν; Η λογική απάντηση είναι ότι, αν δεν συμβεί κάτι το εξωφρενικό, δεν θα πρέπει να αναμένονται δραματικές εξελίξεις. Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από διαδηλώσεις, πόσο μάλλον αν δεν υπάρχει και κάποιος για να τις διαδεχτεί. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι αρμόδιοι την Παρασκευή, είναι να διαφυλάξουν την τάξη και την ασφάλεια. Τίποτε άλλο.
Σε συνέχεια αυτών, ο Πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του θα πρέπει προετοιμαστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την επόμενη εβδομάδα. Συγκεκριμένα, για την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή και την Προανακριτική Επιτροπή, που σε συνδυασμό με τα αναμενόμενα πορίσματα, προσφέρουν μία ακόμη ευκαιρία για πειστικές απαντήσεις. Τι ακριβώς μπορεί να αλλάξει, ακόμη και αν αυτές δοθούν, δεν μπορεί να θεωρείται βέβαιο. Και αυτό επειδή έχει εξαπλωθεί ένα κύμα αμφισβήτησης και καχυποψίας, που δύσκολα μπορεί να το υπερβεί η κυβέρνηση. Θα πρέπει να το επιχειρήσει όμως, όσο και αν για μία μερίδα του κόσμου, για ό,τι και αν λέει το Μαξίμου, θα ισχύει το αντίθετο. Αυτά πάντως δεν αρκούν για να πέσει η κυβέρνηση. Προσφέρουν όμως μια καλή ευκαιρία για να ξυπνήσει.
Πηγή: Protagon.gr
