Επιστροφή Καραμανλή και Τσίπρα για να βγούμε από το αδιέξοδο
Του Γιώργου Λακόπουλου
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία κρίθηκε υπέρ της Ρωσίας, ο αμερικανικός κυνισμός και ο τυχοδιωκτισμός των συνενόχων ηγετών της Ευρώπης απειλούν τη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα μένει πρακτικά ακυβέρνητη– με τον καταστροφικό Νεομητσοτακισμό , να ενταφιάζεται στα ερείπιά του.
Σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση ο ασύδοτος Τραμπ -με τον αλιτήριο Βανς δίπλα του-παραβίασε κάθε διπλωματικό κανόνα, κάνοντας επίδειξη τραμπουκισμού σε μια μαριονέτα των ΗΠΑ. Έναν παλιάτσο που δεν χρειάζονται τώρα που τώρα αλλάξαν πολιτική.
Ο διεφθαρμένος Ζελένσκι γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος τους. Η επίδειξη θράσους που επιχείρησε -με άγνοια κινδύνου- στο Λευκό Οίκο, τον μετέτρεψε σε δαρμένο σκυλί, που δεν ξέρει που να κρυφτεί.
Από την πλευρά τους, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριφέρονται ως συνένοχοι -που είναι- στα αμερικανικά σχέδια να εγκατασταθεί το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας- επιλογή που διευκόλυνε τον Πούτιν να επιτεθεί στην Ουκρανία.
Αυτοί οι «ηγέτες» είναι υπόλογοι στους λαούς της Ευρώπης, για τη διάθεση των πόρων τους στην Ουκρανία, χωρίς καμία εξουσιοδότηση από τους εκλογείς τους.
Αντί να αλλάξουν, εντίμως, πολιτική και φοβούμενοι για τις συνέπειες για όσα διέπραξαν – καθ’ υπαγόρευση των Αμερικανών- από το 2022, υπέρ του Ζελένσκι και σε βάρος της Ευρώπης, συνεχίζουν στην «οδό της απώλειας τους».
Με πρωτεργάτη τον τυχοδιώκτη Μακρόν, που με τη στήριξη της γερμανικής πολιτική τάξης- που ονειρεύεται επανεξοπλισμό της Γερμανίας- ζήτησε προκλητικά από τις ευρωπαϊκές χώρες να πληρώσουν δισεκατομμύρια, ώστε η Γαλλία να… προετοιμάσει πυρηνική αναμέτρηση με την Ρωσία των 5.500 πυρηνικών κεφάλων. Έγκλημα.
Συμπράττει με την υπόλογη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν που για να ξεφύγει από τις ανομίες της συνεχίζει την εξαπάτηση των λαών. Με την υπόσχεση να βάλει στην Ένωση την διεφθαρμένη – και κατεστραμμένη πλέον- Ουκρανία Και …μιλώντας για ευρωπαϊκό στρατό, χωρίς καμία χώρα να έχει δώσει σχετική εξουσιοδότηση σε μια διορισμένη γραφειοκράτισσα.
Το ακυβέρνητο καράβι
Σε αυτό το ζοφερό διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα, στα χέρια της οικογένειας Μητσοτάκη, είναι καράβι ακυβέρνητο. Η εξωτερική πολιτική του προς αποδρομή Πρωθυπουργού κατέρρευσε σε όλα τα μέτωπα. Η προσωπική συμμετοχή του στα σχέδια της «αγαπητής Ούρσουλα» τον αφήνει εκτεθειμένο στις έρευνες που θα γίνουν σε βάρος της.
Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων, με την … κήρυξη πολέμου στη Ρωσία, θα κοστίσει στη χώρα. Η ανίερη εμπλοκή του στις αμερικανικές εκλογές στο πλευρό του ανοϊκού Μπάιντεν κλείνει την πόρτα της Ουάσιγκτον στη χώρα.
Πρακτικά η πολιτική Μητσοτάκη παραδίδει τη χώρα ανυπεράσπιστη στη βουλιμία του Ερντογάν. Με την κάλυψη του Τραμπ, θα εγείρει απαιτήσεις που ο ελληνικός λαός, δεν θέλει να ξέρει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης τοποθέτησε αρχηγό του Ελληνικού κράτους τον ασπόνδυλο Τασούλα.
Τα παλλαϊκά συλλαλητήρια απονομιμοποίησαν πλήρως την σημερινή κυβέρνηση, που είχε ήδη αποσταθεροποιηθεί με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Η επίκληση στου 41% του 2023, ούτε σαν αστείο δεν μπορεί προβληθεί από τη πλευρά της.
Η πτώση του Μητσοτάκη
Ο Μητσοτάκης εμφανίσθηκε την Κυριακή σαν αυτό που συνέβη την Παρασκευή να ήταν σχολικές εκδρομές ή… μνημόσυνα. Ή σαν… υποστήριξη του λαού στα σχέδιά του.
Εξόργισε περισσότερο τον ελληνικό λαό λέγοντας ότι είναι «προσωπικό του στοίχημα» η ασφάλεια των τρένων. Όσα προσωπικά στοιχήματα έβαλε ως τώρα τα πλήρωσαν ακριβά οι πολίτες. Κατά τα λοιπά είναι ενδιαφέρον ότι πιστεύει πως μπορεί να βάζει προσωπικά στοιχήματα.
Η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε απομόνωση από την ελληνική κοινωνία και χωρίς πρόσβαση στη διεθνή σκηνή. Στο έλεος των ακροδεξιών και των «σαλεμένων» της κυβέρνησης του, στους οποίους άφησε τα ηνία των χειρισμών απέναντι στο λαϊκό τσουνάμι της 28ης Φεβρουαρίου.
Είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, θα αποχαιρετήσει ταπεινωτικά το δημόσιο βίο. Ακούγεται ότι μέχρι και λόγους υγείας θα επικαλεσθεί.
Θα υποχρεωθεί σε έξοδο, από τη ΝΔ που ως πολιτικός φορέας της Δεξιάς διατηρεί το προβάδισμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, έναντι των άλλων πολίτικων σχηματισμών. Και δεν έχει διάθεση να τη συμπαρασύρει στην πτώση του ο Μητσοτάκης, που βρίσκεται με τη θηλειά στο λαιμό.
Ότι αδυνατεί να κλωτσήσει την καρέκλα ο άβουλος ψευτοδελφίνος Νίκος Δένδιας -που δήλωσε υποταγή στον Μητσοτάκη και σιωπά στον καταιγισμό που εξελίσσεται γύρω του, περιμένοντας να τον ενθρονίσουν στην πρωθυπουργία οι εξωγήινοι – δεν αλλάζει την κατάσταση.
Η ΝΔ μπορεί να σωθεί -ο Μητσοτάκης όχι. Συνεπώς κάποιος θα βρεθεί από την κυβερνώσα παράταξη να αναλάβει πρωτοβουλία αλλαγής κυβέρνησης από τη σημερινή Βουλή.
Χρειάζεται ηγεσία
Ανεξάρτητα από τι θα συμβεί στη ΝΔ, ότι το πολιτικό σύστημα είναι πλέον πτώμα τυμπανιαίο επικυρώνεται από το κατάντημα της αντιπολίτευσης. Βρίσκεται σε μεγαλύτερη απομόνωση από την κυβέρνηση και αδυνατεί να εμφανιστεί σαν εναλλακτική λύση.
Ενώ κάποια απεχθή πρόσωπα, της ακροδεξιάς εμφανίζονται -με μιντιακή υπόκρουση -ως… εκλεκτοί του λαού, τα δημοκρατικά κόμματα βυθίζονται όλο και περισσότερο στην αναξιοπιστία. Χωρίς ηγεσίες και πολιτική.
Στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρουλάκης και στον ΣΥΡΙΖΑ ο Φάμελλος είναι αδιάφορες φιγούρες , που φαντασιώνονται τους υποψήφιους πρωθυπουργούς, ενώ δεν έχουν το κύρος να επιβληθούν ούτε καν ισχνά κόμματα τους – που απουσιάζουν από τις εξελίξεις.
Ενώ η κοινωνία παίρνει πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης όπως είναι τα συλλαλητήρια και κρατάει ψηλά τη σημαία της προοπτικής της- ζητώντας έξοδο από το τούνελ του Νεομητσοτακισμου- το πρόβλημα της χώρας είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: χρειάζεται ηγεσία.
Χωρίς δυνάμεις για να μετεξελιχθεί, το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Δεν υπάρχουν στα κομματικά ρετιρέ προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν τις δυο παρατάξεις που κράτησαν σε λειτουργία, επί μισό αιώνα, την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία. Ανεξάρτητα από τα λάθη τους.
Ο Καραμανλής και ο Τσίπρας
Σε αυτό το τοπίο στην ομίχλη, τα βλέμματα στρέφονται στα μοναδικά πολιτικά μεγέθη που διαθέτουν οι δυο παρατάξεις, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο: τον Κώστα Καραμανλή για τη Συντηρητική παράταξη και τον Αλέξη Τσίπρα για τη Δημοκρατική.
Παρά τις ήττες στους, που τους ανάγκασαν να παραμερίσουν, διαθέτουν τα πολιτικά προσόντα και το ηγετικό εκτόπισμα, που απαιτεί η συγκυρία για να ανασυγκροτηθεί η πολιτική σκηνή.
Πρωτίστως είναι πρόσωπα χωρίς ηθικά στίγματα. Ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Τσίπρας βαρύνονται με σκάνδαλα και φαυλότητα όσο κυβερνούσαν.
Έχουν τις πολιτικές αρετές αλλά και την προσωπική εμπειρία, ο ένας να διαχειριστεί την Συντηρητική παράταξη και τις εκκρεμότητές της χώρας αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ο άλλος να ανασυντάξει τη Δημοκρατική Παράταξη σε νέα βάση.
Παρότι δεν αναμετρήθηκαν μεταξύ τους στο παρελθόν, δίνουν εκατέρωθεν εγγύηση έντιμης πολιτικής αντιπαράθεσης. Με πολιτικές θέσεις και προγράμματα, κατά την ιδεολογία του ο καθένας.
Μπορούν να αποκαταστήσουν την πολιτική χωρίς τις αναταράξεις που προκαλούν στη μια πλευρά η κυβερνώσα οικογένεια και στην άλλη τα γνωστά «βαρίδια» του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Καραμανλής έχει πλήρη πολιτική επάρκεια να αναλάβει -εκτός από τη παράταξη του χωρίς τον Μητσοτάκη που την άλωσε και την αλλοίωσε,- και την πορεία της χώρας, πριν φτάσει στο γκρεμό.
Ο Τσίπρας μπορεί να συγκροτήσει νέο πολιτικό φορέα που θα δώσει κυβερνώσα προοπτική στην κατακερματισμένη προοδευτική παράταξη.
Ποιος άλλος από τον Καραμανλή μπορεί να σταθεί εκ μέρους της Κεντροδεξιάς στο διεθνή χώρο με επάρκεια και εθνική αυτογνωσία;
Ποιος άλλος από τον Τσίπρα μπορεί να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης και να της δώσει κυβερνητική προοπτική;
Αν η χώρα πάει στις επόμενες εκλογές με επικεφαλής της μιας παράταξης τον Καραμανλή, και της άλλης τον Τσίπρα, η επόμενη μέρα θα τη βρει σε καλύτερη κατάσταση. Όποια και αν είναι η λαϊκή ετυμηγορία.
Αλλιώς, όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «όποιος απομείνει, ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».
periodista
