Η διαφορά ανάµεσα στο παλαιό πολιτικό προσωπικό της χώρας µε το σηµερινό είναι χαώδης.
Μέχρι τη δεκαετία του 1990, παρά τις σκληρές συγκρούσεις που υπήρχαν στη Βουλή ανάµεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ν∆ σε όλη τη διάρκεια της µεταπολιτευτικής περιόδου, οι πολιτικοί και των δύο κοµµάτων ήταν «κύριοι» και «κυρίες» στην εκφορά του δηµόσιου λόγου τους.
Κυρίως ήταν µορφωµένοι και ενηµερωµένοι.
Ευπρεπείς και ευγενικοί.
∆εν σου έδιναν την εντύπωση ότι δεν ξέρουν τι λένε, µήτε και σε έβαζαν σε σκέψεις να αµφιβάλλεις, εάν αυτά που εκστοµίζουν τα γνωρίζουν.
Γιατί όλοι σχεδόν ήταν δεινοί ρήτορες, έγραφαν µόνοι τους τις οµιλίες τους και δεν συλλάβιζαν απ’ το βήµα της Βουλής κείµενα παρατρεχάµενων επιστηµονικών συµβούλων, όπως συµβαίνει σήµερα.
Οι παρεµβάσεις τους είχαν ουσία και περιεχόµενο.
Αγόρευαν µε επιχειρήµατα, όχι µε ατάκες και συνθήµατα.
Πρόσεχαν τι θα πουν, πώς θα το πουν και τους ενδιέφερε «τι θα πει ο κόσµος» και πώς θα αξιολογήσει τα λεγόµενά τους ή τα γραφόµενά τους σε όλα τα επίπεδα.
Από συντακτικά και ορθογραφικά λάθη µέχρι νοηµατικά ατοπήµατα ή επικοινωνιακά σφάλµατα.
∆ηλαδή δεν ήταν πολιτικοί «χύµα στο κύµα» του χυδαίου λαϊκισµού ή της ρητορικής αµετροέπειας, µήτε εµφανίζονταν στη Βουλή σαν «παρακµιακοί καφενόβιοι», αναπαράγοντας µε ανεύθυνο τρόπο κάθε κουταµάρα που µπορεί να έπεφτε στην αντίληψή τους.
Με απλά λόγια, είχαν την έγνοια της «διαπαιδαγώγησης» της ελληνικής κοινωνίας, καθώς τον ρόλο τους ως εκπρόσωποι του έθνους τον αντιλαµβάνονταν διαφορετικά.
Η κοινή γνώµη, που ήταν εξίσου µορφωµένη, άρα και πιο απαιτητική απέναντί τους, δεν «σήκωνε» και πολλά… καραγκιοζιλίκια.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
