Ζωή, η Ελλάδα, το Ευρώ και το επεισόδιο με το Γλέζο. Σα να μην πέρασε μια μέρα
Τα καλά νέα πρώτα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας ετοιμάζουν κυβερνητικό πρόγραμμα και εφόσον οι Έλληνες θελήσουν να εμπιστευθούν στη Ζωή τη διακυβέρνηση της χώρας (σ.σ. μη το θεωρείτε τελείως τελείως απίθανο, σας θυμίζω το πρόσφατο παρελθόν), εκείνη θα αναλάβει την ευθύνη.
Του Μανόλη Καψή
ΠΗΓΗ CAPITAL.GR
Γιατί; Για να αλλάξει και τη χώρα και “τον κόσμο όλο” παρακαλώ, δεν βάζει πιο κάτω τον πήχη, είπε στον Δημήτρη Οικονόμου στον Σκάι. Συνεπώς τα νέα δεν είναι καλά μόνο για εμάς, είναι καλά για όλη την υφήλιο (ίσως και πέραν από αυτήν, ίσως και για το διαπλανητικό σύμπαν) και αυτό είναι πραγματικά παρήγορο τέτοιες εποχές
Επίσης στα καλά νέα, η Ζωή ανάμεσα στην Δικαιοσύνη και το ευρώ, διαλέγει τη Δικαιοσύνη, γεγονός που σημαίνει τουλάχιστον ότι η Ζωή δεν δίνει σημασία στο χρήμα, είναι υπεράνω και αυτό την τιμά ιδιαίτερα. Προσεχώς θα τεθούν και άλλα ενδιαφέροντα διλλήματα όπως Ήλιος ή ευρώ, Υγεία ή ευρώ, Μεταφυσική ή ευρώ και θα δούμε πώς θα απαντήσει η πρόεδρος. Υπομονή.
Τα κακά νέα τώρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου που ξέρατε. Δεν έχει μάθει τίποτα από τη χρεοκοπία, δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. (Γεγονός που προσωπικά δεν με εκπλήσσει φυσικά, αυτά τα θέματα δεν αντιμετωπίζονται έτσι.)
Απόδειξη το συμβάν στη Λάρισα με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης στην επέτειο και την παρέλαση για την 25η Μαρτίου. Όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου αρνήθηκε να δώσει το χέρι στον υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Χρήστο Κέλλα, αρνήθηκε δηλαδή να τον χαιρετήσει, έστω και τυπικά. Αρνήθηκε δηλαδή να τον νομιμοποιήσει και να τον αποδεχθεί. Τον έθεσε εκτός της πολιτικής (της) ζωής. Όπως έκαναν κάποτε οι εθνικόφρονες, όταν έθεταν εκτός πολιτικής και εκτός κοινωνίας τους κομμουνιστές. Σαν μιάσματα.
Διότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου αγνοεί ότι στη δημοκρατία δεν έχουμε εχθρούς, έχουμε μόνο αντιπάλους. Τους οποίους σεβόμαστε παρά τις διαφορές μας. Γιατί σεβόμαστε το δικαίωμα στη διαφορά και στη διαφωνία. Γιατί σεβόμαστε τη δημοκρατία. Μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα ή στον φασισμό, ο άλλος, αυτός που έχει διαφορετική άποψη ή ιδεολογία από εμάς, είναι εχθρός. Που δεν του αξίζει ούτε να του δώσεις το χέρι.
Ο συνάδελφος Ηλίας Κανέλλης, που έχει δώσει έναν πολύ επιτυχημένο και εύστοχο ορισμό του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ως “μουσολινικό κόμμα”, μας θύμισε προχθές την προηγούμενη φορά που η Ζωή πρωτοστάτησε σε τέτοιου είδους επεισόδιο, μόνο και μόνο για να μπορέσει να εισπράξει κανένα αντισυστημικό ψηφουλάκι φυσικά. Όπως κάνει και τώρα.
Ήταν το 2017, όταν η Ζωή βρέθηκε στην επέτειο της σφαγής στο Δίστομο. Όταν ήρθε η ώρα του Γερμανού πρέσβη να καταθέσει στεφάνι, αναγνωρίζοντας τις ευθύνες της σημερινής Γερμανίας για το εγκληματικό παρελθόν των Ναζί, η κ. Κωνσταντοπούλου στάθηκε εμπρός του και του αρνήθηκε το δικαίωμα. Υποθέτω θα φώναζε διάφορα συνθήματα για τις πολεμικές επανορθώσεις. Τότε όμως, στην εκδήλωση, μαζί με τους άλλους προσκεκλημένους ήταν και ο Μανώλης Γλέζος.
Που σηκώθηκε, πήρε από το χέρι τον πρέσβη της Γερμανίας, παραμέρισε τη Ζωή που συνέχιζε να φωνάζει και τον οδήγησε μπροστά στο μνημείο για να καταθέσει στεφάνι. Δίνοντας ένα μάθημα δημοκρατίας και σεβασμού. Και ευπρέπειας. Μαθήματα στα οποία η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποδεικνύεται ανεπίδεκτη.
Κατά τα λοιπά η κ. Κωνσταντοπούλου συνεχίζει απτόητη τον αντιμνημονιακό αγώνα- σιγά μην κατάλαβε γιατί χρεοκοπήσαμε- και θέλει φυσικά να βάλει στη φυλακή τη μισή κυβέρνηση και τη μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, μην εξαιρουμένου του ίδιου του πρωθυπουργού. Αν βρει χρόνο ίσως χώσει μέσα και κανέναν από την αντιπολίτευση, αν τολμήσει να βγει από το λαγούμι του.
Όλα ωραία και καλά, γιατί όμως ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου παραμένει η Ζωή Κωνσταντοπούλου (είπαμε αυτά δεν αντιμετωπίζονται έτσι), γιατί αυτό συνιστά κακό νέο;
Μήπως πιστεύω κι εγώ ότι όντως η Πλεύση ελευθερίας έβαλε πλώρη για πρώτο κόμμα και διεκδικεί να κυβερνήσει; Τρόμαξα με τις δημοσκοπήσεις, όπως ο Κουτσούμπας και ο κραταιός Νικόλας;
Βλέπει εξουσία η Ζωή κι έρχεται με φόρα με τον Μπιμπίλα και τον Αναστάση; Θα εμπιστευθούν οι Ελληνες μια πολιτικό που λέει αυτά τα περίεργα και περίπου ακατανόητα ότι ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και το ευρώ, διαλέγει τη Δικαιοσύνη; Όχι δεν το πιστεύω, το κόμμα της Κωνσταντοπούλου έχει αυστηρό ταβάνι (συν το γεγονός ότι πολλοί από εκείνους που δηλώνουν ότι θα την ψηφίσουν είναι μάλλον απίθανο να πάνε να ψηφίσουν), και μάλλον ανοίγει σαμπάνιες ο Μητσοτάκης που για αντίπαλό του έχει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αφού έτσι μονοπωλεί την κυβερνησιμότητα.
Μήπως λοιπόν υπερβάλω;
Όχι, πιστεύω ότι το ρεύμα που διαπιστώνεται υπέρ της Ζωής Κωνσταντοπούλου στις δημοσκοπήσεις είναι όντως κακά νέα, γιατί το κύμα της οργής και της συγκίνησης που πυροδότησε η υπόθεση των Τεμπών, φαίνεται πως απελευθέρωσε δυνάμεις αντιπολιτικές, δυνάμεις που υιοθετούν θεωρίες συνωμοσίας και φλερτάρουν με τη βία, αμφισβητούν το σύστημα και αδιαφορούν για τις “λεπτομέρειες” της Δημοκρατίας, αντιπαθούν τους πολιτικούς και την πολιτική και βρίσκουν κάθε δυνατό τρόπο για να εκφράσουν τη δυσανεξία τους. Σε άλλες χώρες ψηφίζουν Τραμπ ή Εναλλακτική για τη Γερμανία, στην Ελλάδα ψηφίζουν- ή δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν-από Ζωή έως Βελόπουλο και Νίκη. Γιατί; Γιατί είναι θυμωμένοι.
Οι δυνάμεις αυτές “πατάνε” πάνω στη δυσφορία και την απογοήτευση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενισχύονται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν ποντάρει όλα τους τα λεφτά, στα Τέμπη και τη συγκίνηση, και απειλούν την πολιτική σταθερότητα. Και αυτό είναι κακά νέα, ναι.
