Τη διάσηµη ρήση του Καρλ Μαρξ πως όταν η Ιστορία επαναλαµβάνεται, αυτό γίνεται ως φάρσα θα επιδιώξει να διαψεύσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Από το 2011 έως το 2015 είχε καβαλήσει όσο κανένας άλλος το κύµα των «Αγανακτισµένων», που έδιναν ραντεβού στις πλατείες της οργής για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα µνηµόνια. Τώρα, ο πρώην πρωθυπουργός µοιάζει έτοιµος να καβαλήσει εκ νέου το κίνηµα που καταγράφηκε στις πλατείες, για να λάµψει η αλήθεια στο δυστύχηµα των Τεµπών, και το οποίο σταδιακώς γιγαντώνεται.
Η διαφορά µε εκείνη την εποχή είναι πως πλέον ο κ. Τσίπρας παίζει πιο συστηµικά, απόρροια και της εµπειρίας που έχει αποκτήσει ως πρωθυπουργός, αλλά και των καινούργιων συνοµιλητών του.
Αυτό φάνηκε και από την παρέµβαση που έκανε την Πέµπτη στην ηµερίδα του ινστιτούτου του, µε αντικείµενο τα ζητήµατα των θεσµών και της ∆ικαιοσύνης. Η οµιλία του είχε διττό χαρακτήρα. Αφενός µε σφοδρότατη κριτική προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη για συγκάλυψη. Αφετέρου, και εδώ είναι η είδηση, µε κριτική προς την αντιπολίτευση για την αδυναµία συνεννόησης και πειστικής απάντησης στην κυβέρνηση.
Η φράση «Ζητείται ελπίς» που χρησιµοποίησε µόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Η λέξη «ελπίδα» ήταν το κυρίαρχο σύνθηµα στην προεκλογική του εκστρατεία το 2015. Ακριβώς δέκα χρόνια µετά, ο κ. Τσίπρας εµφανίζεται σχεδόν έτοιµος να σαλπίσει το ίδιο σύνθηµα.
Από το περασµένο καλοκαίρι, ο πρώην πρωθυπουργός είχε θέσει ως χρονικό ορόσηµο στους συνοµιλητές του την εκλογή Προέδρου της ∆ηµοκρατίας. Θεωρούσε ότι τον Φεβρουάριο θα έχουν αποτυπωθεί οι πολιτικοί συσχετισµοί, οι οποίοι θα έχουν καταγράψει όχι µόνο τη φθορά της κυβέρνησης, αλλά και το εύρος της απήχησης του κ. Ανδρουλάκη µετά την επανεκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όσο και τα νέα δεδοµένα στον ΣΥΡΙΖΑ, που προέκυψαν από την «καρατόµηση» Κασσελάκη και την επιλογή που έγινε στο πρόσωπο του κ. Φάµελλου.
Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας θεωρούσε ότι πρέπει να δοθεί χρόνος στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προκειµένου να φανεί αν µπορεί να παίξει µε πειστικό τρόπο τον ρόλο της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Εστίαζε, δε, στο ΠΑΣΟΚ καθώς εδώ και καιρό θεωρεί πως ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και απαιτείται κάτι καινούργιο. Στο στρατηγείο του στη Λεωφόρο Αµαλίας διαβάζουν µε αναλυτικό τρόπο τα ποιοτικά στοιχεία των δηµοσκοπήσεων και καταλήγουν στο συµπέρασµα πως έχει ανακοπεί η δυναµική του ΠΑΣΟΚ που είχε προκύψει τον περασµένο Οκτώβριο. Εκτιµούν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν µπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής και πως όχι µόνο δεν θα περάσει το 20% στις δηµοσκοπήσεις, αλλά θα έχει συνεχώς πτωτική πορεία.
Το επόμενο βήμα
Με βάση τα προαναφερθέντα, είναι προφανές ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν δείχνει καµία διάθεση να παραµείνει µε σταυρωµένα χέρια. Γνώστες των σκέψεών του αναφέρουν πως έχουν ενισχυθεί οι πιέσεις από πρόσωπα της ευρύτερης Αριστεράς και όχι µόνο για να κάνει το επόµενο βήµα. Ούτως ή άλλως, οι εκδηλώσεις που έχει πραγµατοποιήσει µέσα από το ινστιτούτο που φέρει το όνοµά του πολύ εύκολα µπορεί να αποτελέσουν τη «µαγιά» για τη συγκρότηση φορέα. Μέσα από τις τρεις ηµερίδες έχει διαµορφώσει τις προγραµµατικές επεξεργασίες προκειµένου να είναι έτοιµος οποιαδήποτε στιγµή χρειαστεί. Είναι µια ευρεία γκάµα θέσεων, που περιλαµβάνουν τα ζητήµατα της εξωτερικής πολιτικής, των διεθνών σχέσεων, της οικονοµίας, της ανάπτυξης, των θεσµών, του κράτους δικαίου και της ∆ικαιοσύνης.
Οι θέσεις αυτές, που έχουν εκφωνηθεί από τον κ. Τσίπρα και τους συνεργάτες του, σε καµία περίπτωση δεν παραπέµπουν στο αλήστου µνήµης Πρόγραµµα της Θεσσαλονίκης, που είχε εξαγγείλει το 2014 από το βήµα της ∆ΕΘ και µε το οποίο κέρδισε τις εκλογές του 2015. Είναι θέσεις που παραπέµπουν σε ένα µετριοπαθές κεντροαριστερό-σοσιαλδηµοκρατικό κόµµα και µόνο αντισυστηµικές δεν µπορούν να θεωρηθούν.
Ένωση
∆εδοµένου ότι ο κ. Τσίπρας έχει διατελέσει πρωθυπουργός, είναι προφανές πως δεν θέλει να κάνει επιπόλαια βήµατα, ούτε βιαστικές κινήσεις που θα έχουν χαρακτήρα «µιας ζαριάς». Συνοµιλητές του µεταφέρουν τη θέση του πως έχει ως αντιπαράδειγµα το ΚΙ∆ΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο δεν κατάφερε καν να µπει στη Βουλή. Η επιθυµία του δηλαδή δεν είναι απλώς να κάνει ένα συµπληρωµατικό κόµµα, που θα παλεύει να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο. Στο πίσω µέρος του µυαλού του είναι η ένωση όλου του προοδευτικού χώρου, από το ΠΑΣΟΚ έως τη Νέα Αριστερά και φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των πραγµάτων κάτι τέτοιο προσκρούει στο αυτονόητο «όχι» του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του κ. Ανδρουλάκη.
Ακόµα και έτσι, όµως, ο κ. Τσίπρας φαίνεται έτοιµος να προχωρήσει την άνοιξη στο επόµενο βήµα, το οποίο σε πρώτη φάση περνάει από την ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ µε τη Νέα Αριστερά, χωρίς, βεβαίως να είναι σαφής ο τρόπος που αυτό θα συµβεί, αλλά και οι εσωτερικές αντιδράσεις που θα υπάρξουν, ιδίως στο κόµµα του κ. Χαρίτση. Παραλλήλως, θα επιδιώξει να απευθυνθεί και σε ένα τµήµα του ΠΑΣΟΚ που βλέπει θετικά τη δηµιουργία ενός «λαϊκού µετώπου» απέναντι στη Ν.∆. του κ. Μητσοτάκη. Το σχέδιό του αρχίζει, λοιπόν, σταδιακά να µπαίνει στις ράγες της υλοποίησης. Μένει να δούµε πώς θα καταλήξει η προσπάθεια επανάληψης του 2012, η οποία γίνεται µε εντελώς άλλους όρους και µε τον ίδιο να έχει κάνει το περίφηµο rebranding.
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
