Πλημμυρίσανε αυτές τις μέρες τα social media, από τις οικογενειακές φωτογραφήσεις των πολιτικών μας, μέσα από τις οποίες ξεπηδούσε άπλετη, η χαρά, η καλοσύνη ,η αγάπη των ημερών.
ΟΥΔΕΙΣ δικαιούται να αμφισβητήσει την ευτυχία που αποτύπωσαν αυτές οι φωτογραφήσεις, όπως επίσης και να υποστηρίξει ότι δεν ήταν και στημένες και για τις ανάγκες ενισχύσης της πολιτικής τους παρουσίας, η οποία και λόγω των ημερών ήταν αρκετά φτωχή.
Τα υπόλοιπα τα σχολάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ένα άρθρο του Θανάση Τσεκούρα προσαρμοσμένο στην τοπική μας πραγματικότητα.
“Αν ξεπεράσουμε το επικοινωνιακό κιτς και την πολιτική κακογουστιά που εμφανίζει σε πρώτη ανάγνωση αυτό το πρωτόγονο και εντελώς ξεπερασμένο μοντέλο πολιτικής επικοινωνίας, πρέπει να ρωτήσουμε: Ποια είναι η ανάγκη, κάθε τρεις και λίγο, οι πολιτικοί μας να δείχνουν στο «πόπολο» πόσο καλοί οικογενειάρχες είναι και τι καλή οικογένεια τους περιβάλλουν. Γιατί αυτή η ανάγκη της υπερπροβολής, τα καρφιτσωμένα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα ευτυχισμένα πρόσωπα;
Η αφίσα της οικογενειακής ευτυχίας, σε μια διαρκή και σχεδόν ψυχαναγκαστική επίδειξη. Μακάρι να πρόκειται απλά για το αναγκαίο κιτς που συνοδεύει μια συγκεκριμένη εκδοχή της πολιτικής. Για ένα λάθος (υπερπροβολής) που τους έγινε πάθος. Να μας θεωρεί όλους αφελείς καταναλωτές μιας εικόνας από τα «σούπερ μάρκετ» της αμερικανικής πολιτικής επικοινωνίας. Κάτι σαν σύγχρονους ιθαγενείς που τσιμπάνε με τα καθρεφτάκια του Πρίγκηπα.
Μακάρι να ισχύει δηλαδή η εκδοχή της αθωότητας. Και να μην δικαιώνονται οι πονηροί ψυχαναλυτές και οι κατεργάρηδες σημειολόγοι που υποστηρίζουν ότι συνήθως πίσω από την υπερφόρτωση κρύβεται ένα κενό…”
*μια μεταφορά του άρθρου του Θανάση Τσεκούρα στην τοπική μας πραγματικότητα.
