Η δημόσια συζήτηση και τα σενάρια για υποχρεωτική ασφάλιση κτιρίων έναντι φυσικών καταστροφών δεν πέφτει ως κεραυνός εν αιθρία. Κάθε άλλο.
Λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία το Μάρτιο του 2020, η κυβέρνηση είχε βάλει στα σκαριά την επαναφορά των φοροεκπτώσεων για ασφαλιστικές δαπάνες, ως κίνητρο για την αύξηση της ασφαλιστικής κάλυψης των κατοικιών και των λοιπών κτιρίων. Ο κορωνοϊός άλλαξε τις προτεραιότητες, ωστόσο πέρσι το θέμα ξαναπήρε τη μορφή διάταξης και μάλιστα με υποχρεωτικότητα για συγκεκριμένες περιοχές. Αν και η διάταξη τελικά αποσύρθηκε προκειμένου να βελτιωθεί το πεδίο και οι όροι εφαρμογής της, αυτό που δεν άλλαξε ήταν η ανάγκη να βρεθούν νέα “όπλα” απέναντι στους αυξανόμενους κινδύνους από φυσικές καταστροφές.
Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2021 αλλά και τον “Ιανό”, με φόντο τα ακραία καιρικά φαινόμενα στην Ευρώπη και τον πενταπλασιασμό των αιτημάτων χρηματοδοτικής συνδρομής από το Ταμείο Αλληλεγγύης της Ε.Ε., η Έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα που δημοσιεύθηκε στις αρχές του χρόνου επανέφερε και θεσμικά το ζήτημα της ασφάλισης. Στο ειδικό κεφάλαιο των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων για την προσαρμογή στις νέες κλιματικές συνθήκες, ο ΟΟΣΑ εισηγήθηκε μεταξύ άλλων το διαμοιρασμό του κινδύνου και του κόστους από τις φυσικές καταστροφές, με την θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής ασφάλισης όλων των κτιρίων.
