Πριν το 1923, όταν πραγματοποιήθηκε η διανομή γης(EAΠ), οι Βλάχοι νομάδες του Ασπροποτάμου δεν διέθεταν μόνιμα χειμαδιά στον κάμπο.
Μετά το 1923 εγκαταστάθηκαν στα πεδινά των Τρικάλων, της Λάρισας(πολλοί λίγοι) και της Καρδίτσας(μέχρι τον Δομοκό).
Επειδή τους θερινούς μήνες μετακινούνταν στα ορεινά, ήταν αδύνατο να αποθηκεύσουν ζωοτροφές για τα ζωντανά τους.
Το 1931-32 που ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς και τα κοπάδια αποδεκατίστηκαν από την πείνα, οι γηραιότεροι Γαρδικιώτες έλεγαν ότι εκείνη την άνοιξη: “ανέβηκαν στα βουνά μόνο με τα σκυλιά” και προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τα κοπάδια τους από την αρχή, με την βοήθεια των συγγενών τους που ήταν “χειμωνίτες”.
Ξεχειμωνιάζανε δηλαδή στα ορεινά και τα ζωντανά τους είχαν επιζήσει από την ασιτία και το χιόνι.
