Μόνο με την ανάμνηση, της τα πήραν όλα, ούτε φωτογραφίες δεν μας άφησαν.
Είναι η πέτρινη γέφυρα με την αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική της τελειότητα, όπου κατασκευάσθηκε το έτος 1894 με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, μερικά χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους, με σκοπό ως μοναδικό κομβικό σημείο στην νοτιοδυτική ορεινή περιοχή Πίνδου Τρικάλων στον Αχελώο ποταμό να συνδέεται οδικά ο Νομός με την Άρτα . Είχε μήκος 57 μέτρα, άνοιγμα στο κύριο τόξο (μεγάλη καμάρα) 30 μέτρα και ύψος 13 μέτρα. Σχεδιάσθηκε, όπως διαπιστώνεται, από μηχανικούς με υψηλή κατάρτιση και κτίσθηκε με την επίβλεψη τεχνικών με άριστη αντίληψη, καθόσον το έργο υλοποιήθηκε με θαυμαστή ακρίβεια και τελειότητα.
Η άριστη κατασκευή της ίδιας γέφυρας οφείλεται και λόγω του ότι στο ίδιο έργο εργάσθηκαν οι πλέον έμπειροι και επιδέξιοι λαξευτές της πέτρας μάστορες που κατάφεραν, με βάση το ακριβές σχέδιο της γέφυρας, να λαξεύσουν τις πέτρες που έπρεπε με τέλειο τρόπο.
Οι ίδιες πέτρες συναρμολογημένες η μια με την άλλη, ειδικά στα τοξωτά μέρη (το μεγάλο κεντρικό, τα δύο ανακουφιστικά στις άκρες και τα ενδιάμεσα ανοίγματα), έδειχναν ότι δεν ξεχώριζαν δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για συνεχόμενη (μονοκόμματη) πέτρα ή αλλιώς χυτή πέτρα σε καλούπι, περίπτωση που δεν παρατηρείται εύκολα σε άλλες παρόμοιες κατασκευές, Ακόμα και σήμερα αυτό, παρόλη την καταστροφή, μπορεί να διαπιστωθεί στα εναπομείναντα ορατά λείψανα της ίδια γέφυρας.
Για την ίδια γέφυρα, με προγραμματισμό την εξαφάνιση της λόγω του Υδροηλεκτρικού έργου Φράγματος Μεσοχώρας στον Αχελώο, παραμένει το ερώτημα γιατί δεν καταγράφηκε, γιατί δεν αποτυπώθηκε, γιατί δεν κινηματογραφήθηκε, γιατί δεν φωτογραφήθηκε με κάθε λεπτομέρεια όπως προβλέπεται με ευθύνη των αρμόδιων της κατασκευής φορέων, ώστε σήμερα η μαρτυρία του σημαντικού έργου αυτού μνημείο πολιτιστικής μας κληρονομιάς να υπάρχει διαρκώς στο μέλλον;
Ουδείς τελικά ενδιαφέρθηκε; Μας τιμά τέτοια παράληψη;
Φώτης Τεντολούρης
