Θεόδωρος Θάνος
Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δημότης Δ. Μετεώρων
Πριν κάποιες μέρες επισκέφτηκα τον Ξενία Καλαμπάκας.
Περπάτησα μες στον χειμωνιάτικο, αλλά ζεστό, ήλιο, τον δρόμο που οδηγεί στο άλλοτε Ξενοδοχείο, σχεδόν ερείπιο τώρα, Ξενία.
Δεξιά και αριστερά, πυκνή άναρχη βλάστηση με αρκετούς σκίνους, κισσούς και άλλα φυτά, που σε προϊδέαζαν αφενός για κάτι σημαντικό στο παρελθόν και για κάτι που έχει εγκαταλειφθεί στο παρόν.
Καθώς πλησίαζα, και τα φυλλώματα είχαν σχεδόν πέσει λόγω του αργοπορημένου χειμώνα, με δυσκολία έβλεπα μέσα από τα πυκνά κλαδιά τον μεγαλεπήβολο Ξενία και στο βάθος τα Μετέωρα.
Έφτασα στην κύρια είσοδο και η καρδιά μου σφίχτηκε. Από τη μια μεριά ο ερειπωμένος Ξενίας και από πίσω, φόντο/θέα, τα μαγευτικά Μετέωρα. Προχώρησα προς τα δωμάτια. Δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο, όπως αρχικά είχα στο μυαλό μου. Μπήκα σε 3-4 δωμάτια και βγήκα σε κάποια μπαλκόνια να θαυμάσω τη θέα της Καλαμπάκας και των Μετεώρων, για την οποία είχα ακούσει ότι είναι εκπληκτική. Πατώντας πάνω σε σπασμένα γυαλιά, έμεινα για λίγο σε κάποιο μπαλκόνι να θαυμάσω τη θέα και να αφουγκραστώ τη ζωή εδώ στο ξενοδοχείο, να φανταστώ τους/τις επισκέπτες/τριες από απλούς/ές και διάσημους/ες. Δεκαετία του 1960 και εντεύθεν… Άραγε, πώς να αντιδρούσαν σε αυτή τη θέα;
Ξανά στην πραγματικότητα… Παντού ερημιά και εγκατάλειψη. Με μανία θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάποιοι/ες κατέστρεψαν τα πάντα. Τίποτα δεν είχε απομείνει όρθιο. Ησυχία… Το μόνο που έσπαζε την μονότονη αυτή ησυχία ήταν οι σταλαγματιές που έπεφταν από όλα τα ταβάνια του κτιρίου, σε όλο το κτίριο. Ήταν δύσκολο να περπατήσεις στα δωμάτια και στον διάδρομο… Αν συνεχιστεί έτσι, σκέφτηκα, θα πέσουν τα ταβάνια… Επισκέφτηκα και άλλα δωμάτια. Ίδια εικόνα..
Μην αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση, βγήκα πάλι έξω… Περπάτησα έως την άλλη πλευρά του ξενοδοχείου (τη μπροστινή) όπου οδηγούσε ο δρόμος. Να δω τον ξενία από μπροστά. Επέστρεψα ξανά πίσω στην κύρια είσοδο (πίσω πλευρά).
Κοντοστάθηκα λίγο να κοιτάζω το ξενοδοχείο. Το κτίριο εξακολουθούσε να εκπέμπει αρχοντιά και μεγαλείο. Ένιωσα, όμως, να εκπέμπει και μια κραυγή αγωνίας και απελπισίας, καθώς οι καταστροφές είναι μεγάλες. Ίσως κινδυνεύει να πέσουν οι οροφές/ταβάνια αφού από παντού στάζει νερό…
Μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Πρεβελάκη «Παντέρμη Κρήτη». «Παντέρμε Ξενία», ψέλλισα…και αναστέναξα…
Αναστέναξα από στεναχώρια γιατί φαίνεται ότι δεν είμαστε άξιοι να προστατεύσουμε, να προβάλλουμε και να εξελίξουμε τον πλούσιο πολιτισμό αυτού του τόπου…
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν ;
Το ελάχιστο: Είναι αναγκαίο η νέα δημοτική αρχή να λάβει επειγόντως μέτρα για την προστασία του κτιρίου σε πρώτη φάση, για να σταματήσει η -αργή(;)- καταστροφή του, με μέτρα όπως ο καθαρισμός του περιβάλλοντος χώρου, η συντήρηση της στέγης (ίσως με την τοποθέτηση ενός πρόχειρου σκεπάσματος) και την φύλαξη του χώρου (πχ. να επιτρέπεται η πρόσβαση κάποιες ώρες και μετά να κλειδώνει η είσοδος).
Το πρέπον: Αποκατάσταση του Ξενία σύμφωνα με τη φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής του κ. Κωνσταντινίδη, ως πολιτιστικό μνημείο.
Έχω διαβάσει και έχω ακούσει διάφορες προτάσεις… Οποιαδήποτε απόφαση ληφθεί μελλοντικά, θα πρέπει να σεβαστεί το κτίριο, που κτίστηκε ως ξενοδοχείο, σε μια χρονική περίοδο ανάπτυξης της χώρας με διάχυτη αισιοδοξία για το μέλλον (τότε δεκαετία του 1960)*…
Η χρήση του θα πρέπει να αποτέλεσμα διαλόγου και υποβολής προτάσεων με σεβασμό στην ιστορία και την κοινωνικοπολιτισμική ταυτότητα του κτιρίου.
*Στη δεκαετία του 1960, η χώρα μας είχε σημειώσει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, από τους υψηλότερους διεθνώς (βέβαια οι αριθμοί δεν λένε την αλήθεια γιατί έχουν διάφορες/πολλές αναγνώσεις).
Σταγών news
