Μια ανάρτηση για Τρικαλινούς και Τρικαλινές.
Την δεκαετία του 80 στα Τρίκαλα την μέρα του Πολυτεχνείου συνήθως δεν κάναμε πορεία.
Για την ακρίβεια, εγώ θυμάμαι μόνο μία πορεία, νομίζω το 1985. Η πορεία ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία, διέσχισε την Ασκληπιού και κατέληξε στα τότε γραφεία της ΕΠΕΝ, όπου οι διαδηλωτές ρίξαμε μαζικά ροχάλες (!) και μούντζες στην είσοδο της πολυκατοικίας και αποχωρήσαμε. Πόσο παιδικό, αλλά και πόσο σωστό.
Το Πολυτεχνείο όμως για μας ήταν βασικά η συναυλία στο Αχίλλειον.
Οι μαθητικές κοινότητες είχαν μόλις θεσμοθετηθεί και ήταν πολύ δραστήριες. Με πρωτοβουλία λοιπόν των δεκαπενταμελών της πόλης, την μέρα του Πολυτεχνείου γινόταν μια μεγάλη συναυλία στην αίθουσα του τότε πνευματικού κέντρου του Δήμου (και πρώην κινηματογράφου), δηλαδή στο Αχίλλειον.
Ήταν μεγάλος χώρος, χωρούσε περίπου 500 άτομα, αλλά φυσικά γέμιζε ασφυκτικά με όρθιους, κόσμο στον διάδρομο κλπ. Χωρίς υπερβολή, η πλειοψηφία του μαθητικού πληθυσμού της πόλης ήταν ή προσπαθούσε να μπει μέσα.
Τα μουσικά συγκροτήματα της πόλης φυσικά έπαιζαν την μέρα αυτή βασικά πολιτικά τραγούδια. Κάθε Λύκειο είχε το συγκρότημά του που έπαιζε πρακτικά όση ώρα ήθελε. Η συναυλία ξεκινούσε το μεσημέρι και τραβούσε μέχρι αργά το απόγευμα.
Όλα αυτά βέβαια μέσα σε μια αίθουσα τίγκα στο τσιγάρο και με τα συνήθη πλακώματα για τα ψηφίσματα για το “αληθινό νόημα” του Πολυτεχνείου ανάμεσα σε πασόκους, κνίτες, εσωτερικάκηδες, μουλούδες και αναρχικούς.
Είναι δύσκολο να περιγράψω την ένταση των συναισθημάτων εκείνων των συναυλιών.
Όσοι και όσες το έζησαν δεν μπορεί να το έχουν ξεχάσει και βασικά αυτό ήθελα να σας θυμίσω.
Ο θεσμός συνεχίστηκε και αφότου έφυγα από την πόλη, ώσπου κάποια στιγμή προφανώς σταμάτησε.
Εξάλλου το Αχίλλειον πλέον είναι Sephora.
Σίγουρα βέβαια και τα σημερινά παιδιά θα βρίσκουν τους τρόπους τους για να τιμήσουν την εξέγερση που – αυτό είναι το εκπληκτικό με το Πολυτεχνείο – την νιώθουν πάντα σαν δική τους.
Γιατί;
Ίσως γιατί στις ασπρόμαυρες εικόνες βλέπουν νέους ανθρώπους που στις φωτογραφίες έχουν το εκπληκτικό πλεονέκτημα να μένουν πάντα νέοι.
Ίσως γιατί η φωτογραφία της πύλης μένει πάντα ασπρόμαυρη αλλά δεν γερνάει.
Ίσως γιατί το “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” είναι απλό και πάντα κατανοητό.
Ίσως γιατί η θυσία των νέων ανθρώπων για την δημοκρατία εύλογα συγκινεί πάντα.
Ίσως γιατί τα παιδιά ξέρουν.
Αλλά και ίσως γιατί η ζώσα πραγματικότητα μας δίνει τις αιτίες και τις αφορμές, μας τροφοδοτεί με το υλικό, που συνεχώς επικαιροποιεί αυτή την επέτειο.
Αναζήτησα στο δίκτυο κάτι, οτιδήποτε, για εκείνες τις συναυλίες.
Δεν βρήκα τίποτα, εκτός από αυτή την φωτογραφία.
Είναι από την συναυλία του 91.
Εγώ δεν είμαι εκεί, είμαι πια φοιτητής στην Αθήνα. Και νομίζω ότι εκείνη την χρονιά είχα εκφωνήσει την ομιλία του ΚΣ της ΕΦΕΕ στην κεντρική εκδήλωση στην Αθήνα.
Η συναυλία εκείνη την χρονιά γίνεται σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου και υπάρχει χαιρετισμός του Δημάρχου (που ήταν τότε ο πατέρας μου), δείγμα ίσως ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια πιο θεσμική οδό.
Και η ίδια η φωτογραφία δεν μου θυμίζει και πολύ τις συναυλίες, όπως εγώ τις θυμάμαι.
Αλλά και πάλι, τι πραγματικά θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια;
Για τους ανθρώπους της δικής μου φουρνιάς οι συναυλίες αυτές, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε τότε, λειτούργησαν – και ίσως λειτουργούν ακόμα – περισσότερο επίμονα από τα τρέχοντα πολιτικά επιχειρήματα, όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά.
Δεν λέω πιο πειστικά, αλλά πιο επίμονα.
Εκεί άκουσα για πρώτη φορά την “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ”, εκεί και το “Τίποτα δεν πάει χαμένο”.
Τέλος, αυτό το τραγούδι.
Δεν είχε γραφεί το 1973, δεν ήταν ένα τραγούδι που άκουγαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο.
Το άκουσα κι αυτό για πρώτη φορά στο Αχίλλειον και μακάρι να μην το ξεχάσω ποτέ.
Ο Μικρόκοσμος, οι στίχοι του Χικμέτ, ένα διαρκές προσκλητήριο για την πορεία.
Σήμερα, αύριο και πάντα.
