Πριν κάμποσα χρόνια ξένοι διπλωμάτες ρώτησαν βετεράνο Έλληνα υπουργό οικονομικών, “ποια είναι τα αίτια της χρεοκοπίας της χώρας;”
Τότε αυτός με αφοπλιστική ειλικρίνεια τους απάντησε: “Δεν έχετε παρά να ανοίξετε μερικούς κωδικούς δαπανών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και θα καταλάβετε.”
Εννοούσε ο πολύπειρος πολιτικός, ότι τεράστια ποσά που σε άλλες οικονομίες κατευθύνονται σε αναπτυξιακά προγράμματα και αναγκαίες υποδομές, στην Ελλάδα σπαταλώνται σε ανούσιες παρεμβάσεις και ψηφοθηρικές στρατηγικές.
Η αποκέντρωση πόρων και εξουσιών που υφίσταται σε όλες τις χώρες του κόσμου, φάνταζε τότε ως η μόνη λύση για να ξεφύγει ο τόπος από το διεφθαρμένο κεντρικό κράτος.
Γρήγορα όμως όλοι αυτοί οι αιθεροβάμονες δυτικοσπουδαγμένοι, απογοητεύτηκαν οικτρά.
Σήμερα ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης σε τούτο τον τόπο αποτελεί τον πιο διεφθαρμένο και σπάταλο τομέα του δημοσίου, που αδυνατεί ταυτόχρονα να ιεραρχήσει ανάγκες και να παράγει αναπτυξιακό αποτέλεσμα στις περιφέρειες η τις τοπικές κοινωνίες.
Η ενασχόληση με την αυτοδιοίκηση αποτελεί πια προνόμιο κομματικών στελεχών που κάνουν καριέρα στους Δήμους και τις Περιφέρειες, κυνηγώντας τις αντιμισθίες αλλά και κρατικών υπαλλήλων που ευελπιστούν σε μία απόσπαση στους τόπους καταγωγής τους.
Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, που όμως “πνίγονται” από τους “πανηγυρτζήδες” αυτοδιοικητικούς και την ακατάσχετη προβολή του “τίποτα.”
