Ζούμε σε μια εποχή ενός απατηλού μηδενιστικού κυνισμού. Πολύς θόρυβος γίνεται με τον «τηλεοπτικό αχταρμά» των ειδήσεων που ακούμε.
Ανακαλύπτουμε αρνητικά όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και ενώ ακούμε κάλαντα, μαθαίνουμε για τον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία, ενημερωνόμαστε για τις απειλές του Ερντογάν και τα της κακοκαιρίας που πλήττει την αμερικανική Ήπειρο, αστράφτει και βροντάει η είδηση εφιάλτης που έζησε έφηβος από συμμαθητές του, τον οποίον παρακολουθούσαν ανήλικα αγόρια και κορίτσια, για να διεγείρουν συναισθήματα και ορμές που μουδιάζουν το μυαλό, αλλά προσπαθούν να αναπαράγουν συνειδησιακά το δυσάρεστο γεγονός και να το γευθούν διά του μιμητισμού.
Οι αναλυτές και οι ψυχολόγοι πρέπει να δώσουν τα φώτα τους, για ποιο λόγο έχει πάρει τώρα τόση μεγάλη έκταση το φαινόμενο της παιδικής παραβατικότητας, τι ωφελεί να βγάζουν προς τα έξω τα κανάλια και το διαδίκτυο αυτή τη συμπεριφορά των ανηλίκων, ενώ πρέπει να δίδουν οδηγίες πώς μπορεί να διασωθεί η παιδική ηλικία απ’ αυτή την «κατρακύλα».
Πολλοί γονείς ανακαλύπτουν με έκπληξη από φωτογραφίες σε κινητά και βίντεο μια κατάσταση, στην οποία συμμετείχαν τα παιδιά τους ή οι συμμαθητές τους, που ούτε καν τη φανταζόντουσαν.
Έχουμε μπει σε μια «πραγματικότητα», με εικονικότητα, χωρίς πραγματική υπόσταση. Τα παιδιά αποκτούν χαρακτήρα σαν μέσα από ομοιόμορφες μάσκες.
Δεν νοιάζονται αν τα δημιουργήματα της φαντασίας τους είναι προβλήματα ανασχετικά στο να γίνουν σωστοί άνθρωποι, γιατί στον προ της ενηλικίωσής τους χρόνο, χάνονται στον φανταστικό κόσμο στον οποίο προσπαθούν να ζήσουν σε μια κοινωνία που η αλήθεια με το ψέμα εξοικειώνονται, γίνονται ένα.
Συστρατεύονται σε «συμμαχίες», «συμμορίες», κατ’ ουσίαν έτοιμοι να πιστέψουν ότι η ελευθερία να πράττουν ό,τι σκεφθούν δεν πειράζει την κοινωνική συνοχή, διότι δεν έχουν σαφή αντίληψη περί αυτής.
Με την αύξηση της αναρχίας, των οργανωμένων κακοποιών, ανθεί η παιδική παραβατικότητα. Σ’ όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα έχει εκτιναχθεί η επιθετικότητα που θεωρείται μικρογραφία του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ομιλούν για το πώς έχει αλλάξει την τελευταία 10ετία η κοινωνία μας. Κανένα όργανο της εξουσίας, εκτός απ’ τις περιγραφές δεν εμβαθύνει στο τι κρύβονται πίσω απ’ αυτά τα μηνύματα, ώστε να πάψουν οι νέοι να βιώνουν την παραβατικότητα μέσα στο οικογενειακό κύτταρο.
Εκεί εκκολάπτεται η πραγματική αιτία που προκαλεί αυτό το φαινόμενο. Αν δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, αύριο τέτοιου είδους εφιαλτικές καταστάσεις θα γίνουν βραχνάς.
Είναι αδιανόητο ν’ αφήνουν οι γονείς τα παιδιά μόνα τους σ’ ένα ανοιχτό διαδίκτυο που μπαίνουν μέσα και χάνονται σαν σε κακόφημη πλατεία, χωρίς έλεγχο και μετά να ‘ρχονται να λένε ότι τα παιδιά «έκαναν αποτρόπαιες πράξεις». Ο γονέας οφείλει να καταλάβει τι φέρει μέσα του το παιδί και να το βοηθήσει ν’ αποφύγει κακοτοπιές.
Όταν υπάρχει βία στην οικογένεια που φοβίζει το παιδί, τότε πιστεύει ότι πίσω υπάρχει ο γονιός που δεν θα το καταλάβει, θα το απορρίψει και θα ψάξει αλλού να βρει λύση και θα του έρθουν λανθασμένα ερεθίσματα. Υπ’ όψιν ότι το 80% των παιδιών που εκδηλώνουν παραβατικότητα έχει δεχθεί ένα είδος οικογενειακής βίας.
