«Η Συναγωγή των
Τρικάλων είναι στενά συνδεδεμένη μαζί μου από τα παιδικά μου χρόνια. Κάθε χρόνο, στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές των “Γιαμίν Νοράϊμ” ερχόμουν από την γενέτειρά μου, την Καρδίτσα, με όλη την οικογένεια για να παρακολουθήσουμε την θεία λειτουργία».
Αυτά μεταξύ άλλων τόνισε ο 93χρονος Βίκτωρ Βενουζίου κατά την πρόσφατη τιμητική διάκριση που έλαβε στην τελετή της ανακαινισμένης Ισραηλιτικής Συναγωγής Τρικάλων για την προσφορά του στην κοινότητα της πόλης. Ο Βίκτωρ Βενουζίου, ο οποίος για πολλά χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Καρδίτσας, πρώην γενικός γραμματέας της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΚΙΣΕ, το 1952 αποπεράτωσε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο των Αθηνών.
Στη Θεσσαλονίκη σταδιοδρόμησε επαγγελματικά ως επίσημος εμπορικός αντιπρόσωπος, ως μηχανικός μελετητής και κατασκευαστής ιδιωτικών και δημοσίων έργων και το έτος 1972 ίδρυσε γνωστή βιομηχανία Ετοίμου Σκυροδέματος.
Στα Τρίκαλα, τόνισε επίσης, κατά την ημέρα της τιμητικής του διάκρισης, κατοικούσαν πολλοί συγγενείς του που τον φιλοξενούσαν σαν δικό τους παιδί. Παρακολουθούσε, θυμήθηκε, με δέος στη Συναγωγή τον γηραιό και σεβάσμιο αείμνηστο Αρχιραβίνο Ιωσήφ Γιακοέλ, απόφοιτο της ραβινικής σχολής Θεσσαλονίκης. Κάτω από τον δεύτερο άμβωνα καθόταν ο πατέρας του που τον κρατούσε δίπλα του σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας με την υπόσχεση να τον κεράσει ένα γλυκό από το διπλανό ζαχαροπλαστείο. Στα γύρω καθίσματα καθόταν οι υπόλοιποι Τρκαλινοί και όλοι οι ομόθρησκοι Καρδιτσιώτες. Στο χρόνο που έμενε στα Τρίκαλα παρακολουθούσε τα Εβραϊκά μαθήματα με δάσκαλο τον Ραφαήλ Φελούς, ο οποίος αντικατέστησε τον Αρχιραβίνο Γιακοέλ, τραγικό θύμα του Ολοκαυτώματος.
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής 1941-1944, η Συναγωγή λειτούργησε πολύ περιορισμένα και μόνο μετά την λήξη του πολέμου τα μέλη της επέστρεψαν από τα βουνά, άρχισε δηλαδή, όπως είπε, να επαναλειτουργεί. Από τότε πήγαινε πάλι οικογενειακώς στα Τρίκαλα, κάθε χρόνο, για να γιορτάσει τις μεγάλες γιορτές, όπως και πριν, μέχρι το 1963, λόγω μεταδημότευσης του στη Θεσσαλονίκη.
«Θαύμαζα», τόνισε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Βενουζίου, «τον τρόπο που ο Ραφαήλ Φελούς έψαλε τους ψαλμούς του Γιομ Κιπούρ στην ελληνική καθαρεύουσα από ένα δικό του αντίγραφο του 1938. Στα Τρίκαλα έλαβαν χώρα, όπως είπε, πολύ σημαντικά γεγονότα της ζωής. Το 1964 ο Ραβίνος Τρικάλων, αείμνηστος Ραφαήλ Φελλούς ευλόγησε με τα δεσμά του γάμου, τον ίδιο και τη Νανά Αλμπαγλή.
Στο νεκροταφείο των Τρικάλων από το 1936-1975 αναπαύονται εν ειρήνη, ο παππούς του Σολομών Καπέτας, η γιαγιά του Ρόζα Καπέτα, ο αδελφός της μητέρας του Λέων Καπέτας, ο πατέρας του Σολομών Βενουζίου και πολλοί άλλοι στενοί συγγενείς του. Για να καταλήξει τονίζοντας: «Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχουν ορισμένες στιγμές που τον σημαδεύουν ανεξίτηλα, όπως γεννήσεις, γάμοι και τιμητικές διακρίσεις. Για μένα μία από αυτές είναι και η σημερινή, με τα εγκαίνια της ανακαινισμένης Συναγωγής Τρικάλων».
Τέλος δεν παρέλειψε αναφερθεί και στη μαύρη περίοδο της γερμανικής κατοχής (1941-1944), όταν οι κάτοικοι του χωριού Αμάραντος, (παλαιά Μαστρογιάννι) στην Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας, προέβησαν σε μια συγκινητική πράξη ανθρωπιάς και ηρωισμού, προσφέροντας ασφαλές καταφύγιο και φιλοξενία σε όλη την Εβραϊκή Κοινότητα της Καρδίτσας, που αριθμούσε 62 άτομα, αλλά και σε άλλους 20 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και των Τρικάλων, 82 άτομα στο σύνολο, με αποτέλεσμα να αποφύγουν την σύλληψη από τους Γερμανούς διώκτες τους και τον βέβαιο θάνατό τους στα γερμανικά στρατόπεδα.
Υπενθυμίζεται ότι τον Ιούνιο του 2017, έγιναν τα αποκαλυπτήρια στο χωριό, του μνημείου «Aιώνιας Ευγνωμοσύνης και Αναγνώρισης» που αποτελεί δωρεά του Βίκτωρα Βενουζίου, -με την έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου Καρδίτσας και του Συμβουλίου της Τοπικής Κοινότητας Αμαράντου- καθώς είναι ένας από τους 82 επιζώντες Εβραίους, που βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στον Αμάραντο.
