Μετά τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, χιλιάδες Έλληνες ομογενείς, ποντιακής καταγωγής, πήραν για δεύτερη φορά μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το δρόμο της προσφυγιάς.
Αυτή τη φορά όμως η μητέρα πατρίδα, τους προσκαλούσε να έρθουν στη προγονική γη, κυνηγημένοι από πολέμους και εμφυλίους που ενέσκηψαν στον πρώην κομμουνιστικό παράδεισο .
Το σχέδιο ευφυές και η ευκαιρία ενίσχυσης του εθνικού στοιχείου στις ευαίσθητες περιοχές της Θράκης ( νομοί Ξάνθης και Ροδόπης ), μαζί με πληθυσμούς Σαρακατσαναίων της Ανατ.Ρωμυλίας (Βουλγαρία), μοναδική.
Δυστυχώς όμως, το εγχώριο πολιτικό σύστημα έκανε όπως πάντα το θαύμα του και η ελληνική γραφειοκρατία μεγαλούργησε.
Οι ομογενείς εγκαταλείφθηκαν ουσιαστικά στη τύχη τους, υπό άθλιες συνθήκες .
Ελάχιστοι κατευθύνθηκαν στις Σάπες και στο Άβατο, με τους περισσότερους χωρίς κανένα σχεδιασμό και τις απαραίτητες υποδομές, να διασκορπίζονται υποτίθεται προσωρινώς , σε πρόχειρους οικισμούς (κοντέινερ του σεισμού της Καλαμάτας), ανά την επικράτεια.
Ενθυμούμαι με μελαγχολία την εγκατάλειψη της ίδρυσης της Ρωμανίας (Θράκη), όραμα του μεγάλου πολιτικού Μιχάλη Χαραλαμπίδη, μιας πόλης των απανταχού ποντίων της διασποράς, δυναμικότητας 40.000 κατοίκων .
Oπως και την αδυναμία αξιοποίηση των εξαιρετικών επιστημόνων που ήταν πολλοί από αυτούς.
Αντί αυτού βίωσαν την ένδεια και την εκμετάλλευση, όπως άλλωστε και οι βορειοηπειρώτες συμπατριώτες μας, την ίδια εποχή.
