ΠΩΣ ΠΕΡΙΈΓΡΑΦΕ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ ΤΗΝ ΜΕΤΑΣΕΙΣΜΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ

ΠΩΣ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΠΟΛΙΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΥΛΕΣ, ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ, ΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ κλπ.

Πρόχειροι σκηναί στα πεζοδρόμια. – Στα αυτοκίνητα. – Κατασκηνώσεις έξω από την πόλη. – Το δράμα των σεισμοπαθών της πόλεως μας.

Τέσσερες ήμερες πέρασαν από την ώρα της παρελθούσης Παρασκευής, που ο Εγκέλαδος μετέβαλε την πόλη μας σε ερείπια, που δημιούργησε θύματα και άστεγους, που τρομοκράτησε τους πάντας, κι’ ακόμα οι κάτοικοι δεν συνήλθαν, δεν ηρέμησαν, δεν μπαίνουν στα οικήματα των. Η οργή του ήταν τέτοια, ώστε χρόνια να την θυμούμαστε και χρόνια να διηγούμαστε τις τραγικές σκηνές. Ήταν τέτοια, που να ξεπερνά σε τραγικότητα, σε πανικό, σε σύγχυση και σε αγωνία κι’ αυτούς τους κατακλυσμούς, κι’ αυτούς τους βομβαρδισμούς, και τις χειρότερες ακόμα θεομηνίες.

***

Σπίτι ή μαγαζί γερό δεν έμεινε. Εκκλησία ή σχολείο. Όλα έχουν τα επικίνδυνα ρήγματα. Όλα κατέστησαν επικινδύνως ετοιμόρροπα. Όλα απειλούν τον ένοικο, σαν αυτός θα τολμήσει μέσα να μπει. Και χιλιάδες συμπολίτες με πόνο βλέπουν τα σπίτια των, που χρόνια και γενεές τα δημιούργησαν, με αίμα και ιδρώτα, και αισθάνονται τη βαθύτερη ψυχική συντριβή, γιατί κινδύνεψαν να τα χάσουν ολοσχερώς για λίγα δευτερόλεπτα. Και δυστυχώς πολλοί τα έχασαν και περισσότεροι θα χύσουν πάλι αίμα και ιδρώτα να τα ξαναστυλώσουν…

***

Αλλά ας δούμε πως στεγάζεται τις ήμερες και τις νύκτες αυτές ο άστεγος πληθυσμός μας. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πεζοδρόμια, στις αυλές, στα οικόπεδα και παντού όπου χώρος ανοικτός υπάρχει. Και θα δούμε σ’ αυτά θέαμα απελπιστικό, τραγικό. Οικογένειες να δέρνονται από το ανοιξιάτικο κρύο και μικρά να σκεπάζονται με ένα λεπτό σεντόνι, αν υπάρχει κι’ αυτό. Οικογένειες, που δεν έχουν που να μαγειρεύουν κι’ άλλες να τρέφονται με ψωμί και ελιές, με σκόρδα και κρομμύδια…

***

Μόλις πάει η ώρα εννιά το βράδυ αρχίζει η κίνηση. Στα πεζοδρόμια τεντώνονται σχοινιά και κρεμιούνται σεντόνια και κουβέρτες. Σχηματίζεται ένα τετράγωνο και μέσα στήνονται κρεβάτια, ή κάτω στο τσιμέντο τοποθετούνται στρώματα. Και εκεί περνούν την νύχτα τους οι συμπολίτες, ενώ δίπλα τους το ερειπωμένο τους γεμίζει την ψυχή πόνο και θλίψι. Και ο ύπνος —όσο επιθυμητός κι’ αν είναι— δεν βαρύνει τα βλέφαρα. Τα μάτια δεν κλείνουν. Το σώμα και η ψυχή δεν ηρεμούν…

***

Στ’ αυτοκίνητα και σ’ άλλα τροχοφόρα κοιμούνται άλλοι. Στην στενόχωρη καρότσα συγκεντρώνονται τα μέλη μιας και περισσοτέρων οικογενειών. Και κει περνούν σχεδόν άγρυπνοι την νύχτα. Πολλοί μ’ αυτοκίνητο μεταφέρουν τα πράγματα σε πιο ανοιχτούς χώρους —έξω από την πόλι και εκεί, ατσίγγανοι πια, διανυκτερεύουν. Και το πρωί ξαναγυρίζουν στην πόλι, κοντά στα ερειπωμένα σπίτια τους, που αδυνατούν να τους στεγάσουν…

***

Οι αυλές και τα οικόπεδα παρουσιάζουν άλλο θλιβερό θέαμα. Μεταβλήθηκαν σε κατασκηνώσεις, σε πραγματικά στρατόπεδα πληγέντων οικογενειαρχών. Μικροί και μεγάλοι στρυμωγμένοι προσπαθούν να κλείσουν μάτι. Οι κλαυθμυρισμοί των μικρών και οι στεναγμοί των μεγάλων απομακρύνουν τον ποθητό ύπνο. Ατενίζουν το γαλάζιο άπειρο του ουρανού και χίλιες σκέψεις τους βασανίζουν. Το φαγητό της αύριο, η ανεργία, η αρρώστια…

***

Σε μερικούς χώρους έχουν στηθεί σκηνές. Και κάπως καλλίτερα περνούν εκείνοι, που στεγάζονται. Είναι σκηνές, που πρώτα έπρεπε να στεγάσουν τον φτωχό, τον άρρωστο, τον παράλυτο. Να δοθούν στον αδύνατο και τον περισσότερο κατεστραμμένο. Και επειδή δεν δόθηκαν σ’ αυτούς, γι’ αυτό βοά η κοινωνία και δικαιολογημένα παραπονείται.

***

Αλλά που θα στρέψη το μάτι του κανείς και δεν θα διαπιστώσει πρόχειρη εγκατάσταση στο ύπαιθρο, στα πεζοδρόμια, στις αυλές; Και που θα πάει και δεν θα γνωρίσει το δράμα των σεισμοπαθών της πόλεως μας, που αν και τόσες ημέρες πέρασαν δεν γνώρισαν ακόμα την κρατική επέμβαση, την αποστολή ενισχύσεων σε σκηνές, σε τρόφιμα, σε ριζικότερη και θετικότερη επέμβαση, παρά την ανταλλαγή τηλεγραφημάτων και μόνον; Ας ευχηθούμε πως πολύ γρήγορα οι αρμόδιοι του Κέντρου θα στρέψουν την προσοχή των και στα Τρίκαλα, γιατί υπέστησαν δεκάδων δισεκατομμυρίων δραχμών, ζημιές, γιατί και οι κάτοικοί των υπήρξαν από τα τραγικότερα θύματα του φοβερού Εγκελάδου.