“Τον τελευταίο καιρό είχα σταμπαρει ένα ωραίο μπουφάν και πήγα και το πήρα
Ήξερα ότι έχει φτιαχτεί κάπου στην ανατολή αλλά όταν είδα την ετικέτα made in pakistan κάπως μου ήρθε . Αλλά δυστυχώς οι βιοτεχνίες της Ελλάδας δεν υπάρχουν πλέον.
Λίγο πριν μπούμε στο ευρώ η Ελλάδα το βαμβάκι που παρήγαγε το μεταποιουσε έχοντας περίπου 60 νηματουργεια που κάνανε νήμα και μετά ένα κάρο βιοτεχνίες στη βόρειο Ελλάδα φτιάχναμε φανέλες, βρακιά, φόρμες , πουκάμισα κλπ και κινιόταν το σύστημα .
Με μιά σειρα κακών πολιτικών στην ενέργεια , το βαμβάκι που παράγουμε φεύγει πια έξω και παίρνουμε 400 εκατομμύρια ευρώ.
Πάει Τουρκία και Πακιστάν παράγουν νήμα που μας το ξαναφέρνουν και δίνουμε 1.3 δις και ανά τα κάνουν ρούχα χαμηλής μόδας μας τα φέρνουν και δινουμε 5 δις. Έτσι απλά .
Και ο ελληνικός στρατός ράβει πια τις στολές στην νότια Τουρκία .
Αν μπορούσε κάποιος να δει μπροστά θα έπαιρνε 500 εκατομμύρια από το ταμείο ανάκαμψης να φτιάξει 15 μεγάλα νηματουργεια να ζωντανεψει η μεταποίηση βάμβακος. Θα δώσει πίσω τον τρίτο χρονο στην εθνική οίκονομια 4 φορές την αξία και περίπου 50.000 θέσεις εργασίας .
Όμως εμείς θέλουμε να μοιάζουμε στο MIT . Τι να κάνουμε ; Οι χώρες σαν την δική μας να διαλέξουν τον δρόμο που αναλογεί στα κυβικά τους και όχι να κάνουν τα δανεικά rolex ρολόγια”
Δημήτρης Κουρέτας
