«Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις κόντρα σε όλες τις ενδείξεις ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο. Αν ούτε αυτό το καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα», είπε ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στις αρχές Ιουλίου στην ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο, κρούοντας των κώδωνα του κινδύνου για τη πορεία της χώρας.
“Φωνή βοώντος εν τη ερήμω” όμως, αφού το αλαζονικό και απίστευτα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας ζει το δικό του μύθο, την ώρα που η κοινωνία καταρρέει.
Ο δημόσιος βίος αποτελεί πια πόλο έλξης ανίκανων και τυχοδιωκτών, που μοναδικό τους μέλημα είναι η ανάδειξή τους σε θώκους και ο προσωπικός τους πλουτισμός.
Και από την άλλη ο λαός, σε απόλυτο αδιέξοδο και χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.
“Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!“(Κώστας Βάρναλης.)
