Ήταν θέμα χρόνου. Και όσοι δεν το κατάλαβαν απλά εθελοτυφλούσαν.
Η παραίτηση διοίκησης Παρδάλη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το τέλος μιας προδιαγεγραμμένης πορείας η οποία στηρίχτηκε για αρκετά χρόνια στις «πατριωτικές προσπάθειες» μιας παρέας, πού έβαλε το πήχη ψηλά σε ένα ανταγωνιστικό άθλημα, το οποίο σε θέλει να βάζεις συνέχεια το χέρι στην τσέπη αλλά και να παίζεις με όρους όχι τόσο καθαρούς και τίμιους.
Είναι δε αλήθεια, ότι τόσο οι παράγοντες της διοίκησης Παρδάλη, και κυρίως ο ίδιος, έβαλαν πολλές φορές βαθιά το χέρι στην τσέπη, αφού ούτε ήξεραν ούτε ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους παράδρομους του πρωταθλητισμού.
Παράλληλα θέλοντας να βοηθήσουν το τρικαλινό ποδόσφαιρο υπερβάλανε εαυτούς με την κατασκευή του αθλητικού κέντρου της Σωτήρας αλλά και τη δημιουργία των ακαδημιών.
Υπ αυτή την έννοια ουδείς μπορεί σήμερα να τους κατηγορήσει ότι εγκατέλειψαν την ομάδα. Απλά κουράστηκαν , εξαντλήθηκαν γιατί έμειναν μόνοι.
Τουναντίον οι τρικαλινοί φίλοι του ποδοσφαίρου οφείλουν να τους ευχαριστήσουν για όσα έκαναν παρά τις οποίες παραλήψεις αλλά και τα λάθη τους τα οποία ωστόσο αναγνωρίσαν και οι ίδιοι.
Καλό επίσης θα είναι οι κατ επίφαση ευεργέτες της πόλης, αυτοί δηλαδή που μιλούν περισσότερο από όσο βάζουν το χέρι στην τσέπη, και κυρίως αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα, αν δεν θέλουν να βοηθήσουν, τουλάχιστον να σωπάσουν.
