Η μεγάλη αποβιομηχάνιση της χώρας ξεκίνησε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και η χαριστική βολή ήρθε την περίοδο 2008 – 2018.
Σύμφωνα με στοιχεία της PwC το διάστημα αυτό υπολογίζεται ότι πάγωσαν οι τσιμινιέρες και κατέβηκαν οι διακόπτες σε 26.570 πολύ μικρές, μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις του μεταποιητικού τομέα. Οι απώλειες θέσεων εργασίας συγκλονίζουν: Έχασαν τις δουλειές τους 160.000 εργαζόμενοι.
Οι δεκαετίες ’70 – ‘90
Το σταδιακό σβήσιμο των εργοστασίων ξεκίνησε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Με τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια να έρχονται τη δεκαετία του ’70. Από αναλυτές και επιστήμονες καταγράφονται ως αίτια τις δύο πρώτες δεκαετίες (’70 και ’80) το λανθασμένο μίγμα οικονομικής πολιτικής που συντηρούσε τον υψηλό πληθωρισμό καθώς και τον έλεγχο των τιμών (διατιμήσεις).
Στη δεκαετία του ’90 έρχεται να σαρώσει την εγχώρια βιομηχανική παραγωγή η κατεύθυνση της ευρωπαϊκής πολιτικής για στροφή στον τομέα των υπηρεσιών και κυρίως των χρηματοπιστωτικών.
Οι προβληματικές επιχειρήσεις
Στην Ελλάδα, αυτής της τάσης, είχε προηγηθεί η δημιουργία της γενιάς των προβληματικών επιχειρήσεων με την κυβέρνηση τότε του Ανδρέα Παπανδρέου να προχωρά στις κρατικοποιήσεις ιδιωτικών εταιρειών, οι οποίες στη συνέχεια κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι: Η ΛΑΡΚΟ, η Πειραϊκή Πατραϊκή, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η ESSO – Πάππας κ.ά.
Η Pirelli, ο Κεράνης, τα Μεταλλεία Σκαλιστήρη…
Την περίοδο 1991 – 1996 κλείνουν τα εργοστάσια τους στην Ελλάδα οι πολυεθνικές βιομηχανίες ελαστικών Pirelli στην Πάτρα (μετά πολυήμερες απεργίες των εργαζομένων) και στο τέλος της προαναφερόμενης εποχής η Goodyear στη Θεσσαλονίκη. Ο ιταλικός όμιλος έφυγε για την Τουρκία αφήνοντας στην αχαϊκή πρωτεύουσα 500 άνεργους.
Η ιστορία της ελληνικής βιομηχανίας έχει πολλές μελανές σελίδες όπως με το σβήσιμο από το χάρτι επιχειρήσεων σαν εκείνες της Πειραϊκής Πατραϊκής με 4.000 εργαζόμενους, τη Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου (1.200 εργαζόμενοι), η καλτσοβιομηχανία Μάντισον (250 εργαζόμενοι), η Χαρτοποιία Αιγαίου (550 εργαζόμενοι), η βιομηχανία ενδυμάτων Ρετσίνα (300 εργαζόμενοι).
Ηχηρά λουκέτα ήταν κι εκείνα της δεκαετίας του ’80 όπως το κλείσιμο του εργοστασίου της Τεοκάρ στη Θεσσαλονίκη, τα κλωστήρια Φιλιατών, τα Μεταλλεία Σκαλιστήρη που βούλιαξαν την Εύβοια στην ανεργία, τα Μεταλλεία Φωκίδας, τα Πλαστικά Καβάλας και η Βιαμύλ.
Επίσης στη δεκαετία ’90 καταρρέουν η καπνοβιομηχανία Κεράνης, η Διεθνής Βιομηχανία Ενδυμάτων.
Η Κλωνατέξ και η Πίτσος
Η μεγάλη Κλωνατέξ θα συνδεθεί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου το 2000, ενώ στην περίοδο πια της οικονομικής κρίσης παγώνει η τσιμινιέρα των τσιμέντων Χαλκίδας, κλείνει το εργοστάσιο Πετζετάκις, λουκέτο βάζει η Καπνοβιομηχανία Γεωργιάδης, ενώ από τη λαίλαπα των μνημονίων κάηκαν χαλυβουργίες στη χώρα μας, όπως η Hellenic Steel.
Πρόσφατα λουκέτα ήταν και αυτά της Πίτσος της BSH, της Shelman, ενώ αντίστοιχη ήταν και η μοίρα των εργοστασίων της ΔΕΛΤΑ, ΕΛΑΪΣ – Uniliver και Pepsico.
Στα Τρίκαλα ποιος δεν θυμάται τις βιομηχανίες Mego, το Κλωτσοτήρα κλπ.
