Πριν μισό αιώνα περίπου η οδική σύνδεση της Θεσσαλίας με την Ήπειρο αποτελούσε όχι μόνο διακαή πόθο των τοπικών κοινωνικών αλλά και στόχο της κεντρικής διοίκησης, αφού η συγκοινωνιακή σύνδεση μέσω Κατάρας ήταν προβληματική το χειμώνα.
Το δίλημμα ήταν αν η χάραξη θα ήταν μέσω Μουζακίου-Άρτας ή Πύλης-Άρτας, με τις πιέσεις των τοπικών πολιτικών της Καρδίτσας και των Τρικάλων, να πιέζουν να προτιμηθεί η σύνδεση που θα εξασφάλιζε περισσότερους ψήφους στους μεν ή στους δεν.
Τελικά η διαμάχη αυτή οδήγησε να μην ολοκληρωθεί καμία από τις δύο συνδέσεις και ουσιαστικά για πολλά χρόνια οι δύο νομοί να μην επικοινωνούν οδικά με τον όμορο νομό Άρτας.
Κάποιες πρώτες υποδομές που πρόλαβαν να κατασκευαστούν όπως η γέφυρα Αλεξίου, χάσκουν ακόμη ως δείγμα παράνοιας ενός πελατειακού κράτους, που δεν πρόκειται με αυτές τις νοοτροπίες και πρακτικές να δει ποτέ προκοπή.
