«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…»
Οι διαχρονικοί αυτοί στίχοι το Κώστα Βάρναλη αντιπροσωπεύουν απόλυτα την παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην τοπική κοινωνία.
Εθισμένοι οι Τρικαλινοί στις “χάντρες” και τα “καθρεφτάκια” που τους προσφέρουν επαγγελματίες “λαοπλάνοι” – γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να προβάλλουν -, αρνούνται πεισματικά να αντικρίσουν την σκληρή πραγματικότητα.
Η επικοινωνία και η προβολή του “τίποτα” έχει υποκαταστήσει πια την προσφορά στο σύνολο, την ικανότητα διαχείρισης των προβλημάτων και τις στρατηγικές ανάπτυξης της Τρικαλινής οικονομίας.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα που αναδεικνύουν τις παθογένειες και την ανεπάρκεια του τοπικού “δημοσίου βίου” είναι η αδυναμία τουριστικής αξιοποίησης των Μετεώρων, η απουσία προϊόντων ΠΟΠ και η σταδιακή κατάρρευση της παραγωγικής δυνατότητας του νομού.
Αντί λοιπόν να μας απασχολεί το μέλλον του τόπου και των παιδιών μας, αναλωνόμαστε με γραφικότητες και καρναβάλια, που όπως ανέδειξε η θεομηνία “Daniel” το κόστος όλων αυτών τελικά το πληρώνει η τοπική κοινωνία.
