Όντως, ο επανεμφανιζόμενος Νικολάκης, ενός αγάλματος δημοσίας ούρησης στην ανακατασκευασμένη, μοντέρνας γραμμής, κεντρική πλατεία των Τρικάλων εκφράζει το σύμβολο της πόλης, από ανέκαθεν.
Από το τέλος του 19ου. αι, που κατασκευάστηκε η Κεντρική Σιδερένια Γέφυρα επί του Ληθαίου ποταμού, ενώνοντας τις 2 Κεντρικές Πλατείες των Τρικάλων, η ούρηση ήταν γεγονός δημόσιας έκφρασης.
Για αυτό το λόγο ο Νικολάκης των Τρικάλων συγκεντρώνει σήμερα αν γινόταν τοπικό δημοψήφισμα να μπει ή να αφαιρεθεί το άγαλμα του από τη Κεντρική Πλατεία το αποτέλεσμα θα ήταν υπέρ της παραμονής του.
Διότι από ανέκαθεν, όταν υπερυψώθηκαν και μπαζώθηκαν οι εκατέρωθεν κοίτες του Ληθαίου, για τις ανάγκες στήριξης της γέφυρας και των άλλων νέων γεφυρών, ο Ληθαίος, στο ύψος των δυο κεντρικών πλατειών έγινε ασφαλής χώρος δημόσιας ούρησης, ιδιαίτερα τις Δευτέρες, τη μέρα της Λαϊκής Αγοράς.
Κάτω από τις γέφυρες ήταν ακόμη πιο ασφαλής, τολμώντας κάποιοι μαζί με το κάτουρο να αμολήσουν και τον χωνεμένο πατσιά που είχαν φάει πρωί, πρωί στα φημισμένα πατσιατζήδικα των Τρικάλων.
Και αργότερα, όταν έγινε το πρώτο δημοτικό ουρητήριο, ούτε εκεί κάποιος έπαιρνε εύκολα σειρά, για την όποια σωματική ανάγκη του τις Δευτέρες, διότι στο χώρο της λαϊκής αγοράς τελούμενη πάνω στην κεντρική πλατεία και στους παράδρομους εκατέρωθεν των δυο πλευρών της, συγκέντρωνε πάνω από 20.000 εκθέτες και αγοραστές προϊόντων, και η δημόσια ούρηση στον Ληθαίος και κάτω από τις δύο κεντρικές γέφυρες ήταν η μοναδική λύση για πάσα ξελάφρωση.
Αυτή η πιεστική δημόσια ούρηση τη μέρα της Λαϊκής Αγοράς αφορούσε και τις γυναίκες, καθότι πολλές γυναίκες μέχρι την δεκαετία του 60’ διατηρούσαν και φορούσαν παραδοσιακές φορεσιές, που ήταν μακριές και φαρδιές, οπότε κάποιες γυναίκες καθισμένες ανακούρκουδα αμολούσαν τα υπό πίεση ούρα τους.
Και μπορεί οι περισσότερες κεντρικές πλατείες των πόλεων σε όλο τον κόσμο να έχουν ως σύμβολο και σήμα κατατεθέν τους τον περιβάλλοντα χώρο των Κεντρικών Πλατειών τους, διατηρώντας διαχρονικά τα παραδοσιακά κτίριά τους, στην έξυπνη πόλη των Τρικάλων σκεφτήκανε πιο έξυπνα να γκρεμίσουν όλα τα παραδοσιακά κτίρια, νεοκλασικού ρυθμού και να ξαναζωντανέψουν λαογραφικές διαχρονικές στιγμές από τη ζωή των κατοίκων και περιοίκων της.
Αλλά, αυτόν το ιστορικό και λαογραφικό συμβολισμό του Νικολάκη δύσκολα μπορεί να τον διαβάσει κάποιος, ο οποίος δεν έχει ιστορικές πηγές και μνήμες τις πόλης, ο Νικολάκης εκπέμπει και έτερο συμβολισμό, εκφράζοντας, με το δημόσιο ούρημά του, την Αθωότητα ενός μικρού παιδιού, που πρέπει να μη ξεχνά κανείς άνθρωπος όπου γης.
Με αυτή τη έννοια ο Νικολάκης είναι ένα σύμβολο-μνημείο παγκόσμιας διάστασης.
Η δημόσια ούρησή του, επιπρόσθετα μπορεί να εκφράζει τη δυσαρέσκεια του προς ταγούς των πόλεων, όσων προσέρχονται στο στίβο της πολιτικής των δημοτικών προβλημάτων και έργων για το δικό τους οικονομικό συμφέρον.
Για τους δήθεν και τους σοβαροφανείς όλων των κατηγοριών, για τους υποκριτές και ψεύτες που τάζουν λαγούς με πετραχήλια για να κλέψουν τις ψήφους των πολιτών και έπειτα κλέβουν, κλέβουν τον αγλέορα από τον δημόσιο κορβανά, απολαμβάνοντας μια πρωτοφανή ασυλία.
Μπορεί να εκφράζει την οργή του προς εξαγορασμένα ΜΜΕ από μεγαλοεπιχειρηματίες της αγοράς, που επιλέγουν τις κυβερνήσεις, και εκείνες στη συνέχεια διαμορφώνουν τις τιμές των κοινωνικών υπηρεσιών και των προϊόντων τους, προς όφελός των, οδηγώντας τους πολίτες στην εξαθλίωση.
Μ’ αυτή την έννοια ο Νικολάκης των Τρικάλων εκπέμπει ένα πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα παγκοσμίων διαστάσεων.
Basilis Panos
