“Βρίσκουμε καταφύγιο στη μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε” είχε γράψει κάποτε ο Γάλλος συγγραφέας Γκυστάβ Φλαμπέρ κι αυτήν η ρήση ταιριάζει απόλυτα στη περίοδο απόλυτης παρακμής που ζει ο τόπος.
Έχουμε εθιστεί να συζητάμε για τα αυτονόητα, ψάχνουμε μάταια σωτήρες στα λύματα της κοινωνίας και παραμένουμε θεατές, σ΄ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Κι ως συνήθως για τη κατάντια μας, πάντα φταίνε άλλοι. Είτε οι ξένες δυνάμεις ή ακόμη και ένα αόρατο σύστημα, που ασχολείται μόνο με τη “πάρτη μας” και θέλει πάντα το κακό μας.
Ίσως τελικά πρέπει να περιμένουμε στωικά να πιάσουμε πάτο και να ξαναγεννηθούμε σαν τον Φοίνικα από τις στάχτες. Μάλλον αυτή είναι η μαύρη μοίρα μας, το κισμέτ και το κακό μας ριζικό.
