Σήμερα κάθε εθνική επέτειος σε τούτο το τόπο, αντί να αποτελεί ευκαιρία αναστοχασμού και τιμής σε αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για τη πατρίδα, έχει μετατραπεί δυστυχώς σ` ένα κοινωνικό γεγονός.
Κι αυτό γιατί οι μαθητικές παρελάσεις παρ`ότι αποτελούν σημαντικό στοιχείο της εθνικής γιορτής, έχουν προ πολλού χάσει το νόημά τους..αφού σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν μετατραπεί σε πασαρέλα για μαθητές γυμναστές και επισήμους.
Ελληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.
Η σημαία είναι το σύμβολο του έθνους. Το ποιος κρατά τη σημαία σε μια μαθητική παρέλαση είναι μια αυτο-δηλωτική επιλογή για μια κοινότητα: αποκαλύπτει πώς αντιλαμβάνεται τον εαυτό της.
Οσο περνά ο καιρός και βλέπουμε πού έχει φθάσει η Σημαία – να είναι όχι σύμβολο ιερό του έθνους, αλλά «το έπαθλον» που θα το σηκώνει -σαν το Κύπελλο– ο εκάστοτε αριστούχος μαθητής, ό,τι κι αν είναι αυτός, περιμένουμε τη συνέχεια. Στην επέτειο της 25ης Μαρτίου, με την Τουρκία στην Ενωμένη Ευρώπη, να ‘ρθει αριστούχος της γείτονος φίλης χώρας, να σηκώσει το Λάβαρο στην Αγία Λαύρα. Και γιατί όχι;
Την πατρίδα στον πόλεμο την υπερασπίζονται οι πολλοί – αυτοί που ο βρετανικός ελιτισμός περιφρονητικά αποκαλεί hoi polloi (η μάζα). Αυτούς τιμά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τα αμόρφωτα αγροτόπαιδα της επαρχίας δημιούργησαν το έπος του ’40.
Δεν ξέρουμε πότε θα μας πέσει ο κλήρος να υπερασπίσουμε την πατρίδα. Δεν γνωρίζουμε ποια γενιά θα διαλέξει η Μοίρα να σηκώσει το λάβαρο. Μπορούμε όμως να προετοιμαστούμε: όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν την ίδια πιθανότητα να νιώσουν την τιμή να είναι σημαιοφόροι στην εθνική γιορτή.
Πόσο δίκιο -εγραψε η Ελένη Μπίστικα στην Καθημερινή – είχαν, στη δεκαετία του ’50 και του ’60, οι διευθυντές στα σχολειά μας που σημαιοφόρος γινόταν ο πιο ψηλός, ο πιο ωραίος, η βεργολυγερή ομορφονιά, άσχετα με βαθμούς (μόνο «Διαγωγή Κοσμιωτάτη» απαιτείτο). Κι εμείς, τα κοντοστούμπικα με τα άριστα, να παρελαύνουμε, πίσω πίσω και μόνον οι δικοί μας να μας δείχνουν, με καμάρι!
