Το Γ΄ Σώμα Στρατού της Στρατιάς Μικράς Ασίας καταλαμβάνει το Δορύλαιο (σημερινό Εσκί Σεχίρ). Στη μεγάλη μάχη ο Ελληνικός στρατός συγκέντρωσε 15 Μεραρχίες Πεζικού και μια Ταξιαρχία ιππικού έναντι 11 τουρκικών Μεραρχιών Πεζικού, 4 Μεραρχιών και μιας Ταξιαρχίας ιππικού, ενώ παρατάχθηκαν 318 πυροβόλα και 908 ελαφρά και βαρέα πολυβόλα από ελληνικής πλευράς έναντι 160 τουρκικών πυροβόλων και 711 πολυβόλων. Συνολικά, 108.000 Έλληνες και 95.750 Τούρκοι (οι τουρκικές πηγές παραδέχονται 55.000 άνδρες).
Ο Ελληνικός χρησιμοποιούσε ακόμα το οργανόγραμμα του γαλλικού στρατού του 1908, που προέβλεπε Μεραρχία Πεζικού 12.000 ανδρών περίπου, με τρία συντάγματα των τριών ταγμάτων έκαστο, ενώ οι Τούρκοι στελέχωναν τις δικές τους Μεραρχίες με 8-10.000 άνδρες, εκ των οποίων η πλειοψηφία ήταν σε μάχιμα καθήκοντα με ελάχιστες υπηρεσίες υποστηρίξεως. Έτσι, ενώ κάθε ελληνική Μεραρχία μαχόταν με το 60% της δύναμής της, η τουρκική αφιέρωνε το 80% περίπου.
Η ελληνική επίθεση κατευθύνθηκε αρχικά εναντίον του Δορυλαίου αιφνιδιάζοντας τους Τούρκους -αφού οι ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή της Προύσσας είχαν παραμείνει αδρανείς από καιρό- αναγκάζοντας το 12o τουρκικό Σώμα Στρατού να υποχωρήσει με βαρειές απώλειες. Στη συνέχεια στράφηκαν προς την κατεύθυνση Κιουτάχειας-Σεϊτί Γαζί. Στις 17 Ιουλίου το τουρκικό μέτωπο έδειξε να διασπάται με το επιτελείο στρατιάς του Ισμέτ πασά να απομονώνεται στην τοποθεσία Yumruçal-Nasuhçal και τον Ελληνικό Στρατό να καταλαμβάνει αρκετούς συγκοινωνιακούς κόμβους.
