Είμαι από τους τυχερούς που έκαναν διακοπές σχεδόν ενός μήνα. Με σπίτι και μητέρα στο χωριό που είναι δίπλα στη θάλασσα, έχω τη δυνατότητα να ξεκουραστώ όσο χρόνο θέλω δίχως να ξοδέψω πολλά. Που λέει ο λόγος δηλαδή, διότι τη σήμερον ημέρα πληρώνεις αδρά ακόμα και το καθισιό στο μπαλκόνι σου. Το πράγμα με τις τιμές έφτασε πια στο απροχώρητο και δε βλέπω τρόπο να αντιμετωπιστεί. Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει.
Θα μου πείτε ότι τώρα επείγουν άλλα πράγματα όπως οι φωτιές και η αποκατάσταση των ζημιών, όμως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι θα βρισκόμαστε μονίμως σε μια μέγγενη που η μια της πλευρά θα μας πιέζει με έκτακτης φύσης κρίσεις, ενώ η άλλη θα μας συνθλίβει με πιο μόνιμα αλλά εξίσου αφόρητα και πιεστικά προβλήματα. Τη μέγγενη αυτή τη ζήσαμε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια αυτό το καλοκαίρι και φοβούμαι πως θα την ξαναζήσουμε και θα την ξαναζήσουμε.
Καθόμασταν λοιπόν στο παραλιακό μαγαζί και με το ένα μάτι βλέπαμε τεράστιες φλόγες να κατατρώνε μεγάλες περιοχές της χώρας, με το άλλο μετρούσαμε στη ζούλα τα ψιλά μας να δούμε αν βγαίνουμε με τις τιμές που σβούριζαν γύρω μας. Και γράφω εγώ που και ικανοποιητικό εισόδημα έχω, και χωριό να πάω διαθέτω, και σπίτι εκεί να μείνω, και στρωμένο τραπέζι να με περιμένει το μεσημέρι που θα γυρίσω. Παρά ταύτα η κατάσταση είναι αφόρητη.
